| អត្ថបទទី១៖ កិច្ចការ ២០,២៨-៣៨ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំសូមផ្ញើបងប្អូននឹងព្រះជាម្ចាស់។ កក ២០,៣២ ដំណឹងល្អ៖ យ៉ូហាន ១២,២៣-២៦ បើគ្រាប់ស្រូវនោះងាប់ វានឹងបង្កើតផលបានច្រើន។ យហ ១២,២៤ |
“ចូលយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងជំនឿរបស់មរណៈសាក្សី”
បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់
រយៈពេល២ឆ្នាំហើយ ដែលយើងមិនបានជួបជុំគ្នានៅទីនេះ ប៉ុន្តែសូមបងប្អូននឹកឃើញដល់ឆ្នាំ២០០០ ដែលលោកអភិបាល អ៊ីវ រ៉ាមូស បានរៀបចំទឹកដីនេះដើម្បីនឹករលឹកនៅក្នុងឆ្នាំមហាករុណាទិគុណ អំពីមរណៈសាក្សី តាមប្រសាសន៍របស់សម្តេចប៉ាបយ៉ូហានប៉ូលទី២។ ជាមូលហេតុ ថ្ងៃនេះយើងជួបជុំគ្នានៅក្បែរឈើឆ្កាងនេះ ណែនាំឱ្យយើងនឹកឃើញជីវិតដ៏ពិសេសដែលយើងបានទទួលតាមរយៈមរណៈសាក្សីរបស់យើង។ ១០ឆ្នាំមុន យើងបានជួបជុំគ្នានៅទីនេះក្នុងពេលវេលាពិសេស យើងមានគ្រែរបស់លោកអភិបាល ឆ្មារ សាឡាស់ ជាគ្រែដ៏មានជីវិតដែលលោក ឆ្មារ សាឡាស់ បានថ្វាយអភិបូជារហូតដល់ពេលវេលាចុងក្រោយ។ ជាគ្រែ ដែលយើងបានរកឃើញនៅក្នុងឆ្នាំ២០០០នៅក្នុងផ្ទះរបស់ពុទ្ធបរិស័ទម្នាក់ ដែលបានថែរក្សាគ្រែនេះ។ គ្រែនេះ បានទៅជាអាសនៈយ៉ាងពិសេស ដែលជាធាតុសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា។
១០ឆ្នាំមុន យើងបានដាក់គ្រែនៅក្រោមដើមព្រីងនេះ នៅលើគ្រែនេះមានធាតុរបស់សន្តីតេរេសានៃព្រះកុមារយេស៊ូ។ នៅពេលហ្នឹង យើងបានគោរពខួប៥០ឆ្នាំដែលលោកអភិបាល អ៊ីវ រ៉ាមូស បានទទួលអគ្គសញ្ញាតែងតាំងជាអភិបាល។ ដូច្នេះ ថ្ងៃនេះខ្ញុំសូមអញ្ជើញឱ្យបងប្អូនអធិដ្ឋានសម្រាប់វិញ្ញាណក្ខន្ធរបស់លោកអភិបាល អ៊ីវ ដែលបានទទួលមរណៈភាពឆ្នាំមុនដោយសារជំងឺកូវីដ-១៩។ រយៈពេល៧ឆ្នាំមកហើយ ដែលខ្ញុំបានបើកតុលាមរណៈសាក្សីជាផ្លូវការ ដើម្បីកាត់ក្តីមរណៈសាក្សីដែលដំបូងមាន៣៤នាក់ មានលោកអភិបាល ឆ្មារ សាឡាស់ និងសហការី។ ខ្ញុំសូមអរគុណដល់លោកឪពុក ឆ័ត្រសិរី ដែលបានដឹកនាំក្រុមតុលាការយើង ក្នុងរយៈពេល៧ឆ្នាំនេះ យើងបានជួបប្រជុំគ្នា៣០ដងជាផ្លូវការ។ ពីរបីឆ្នាំកន្លងមក ខ្ញុំបានតែងតាំងគណៈកម្មការដែលបានជួយយ៉ាងច្រើនមែនទែន ដោយជួបជុំគ្នាជារៀងរាល់មួយសប្តាហ៍ម្តង។ ពិធីដែលយើងប្រារព្វថ្ងៃនេះ ដើម្បីនឹករលឹកដល់បងប្អូនទាំងអស់ ដែលបានទទួលមរណៈភាពនៅក្នុងសម័យប៉ុលពត ពីឆ្នាំ១៩៧៥-១៩៧៩។ តាមពិត ពីប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងមករដ្ឋាភិបាលបានរៀបចំឱ្យមានទិវាជាតិនៃការចងចាំ នៅថ្ងៃទី២០ ខែឧសភា ជាពេលវេលាដើម្បីនឹករលឹកដល់វិញ្ញាណក្ខន្ធរបស់បងប្អូនយើង ដែលបានស្លាប់ក្នុងសម័យប៉ុលពត ជាវិញ្ញាណក្ខន្ធដែលភ្ជាប់នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់យើងដ៏ពិតប្រាកដមែន។
បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ នៅពេលនេះខ្ញុំសូមអញ្ជើញបងប្អូនទាំងអស់ឱ្យយើងនៅស្ងៀមស្ងាត់មួយភ្លេត ដើម្បីនឹកឃើញដល់ជីដូនជីតារបស់យើង ដល់បងប្អូនរបស់យើង ដែលបានទទួលមរណៈភាពនៅក្នុងសម័យប៉ុលពត…។
“គេក៏ហៅក្រុមគ្រីស្ដទូតមកវិញ ហើយបញ្ជាឲ្យវាយនឹងរំពាត់ ទាំងហាមប្រាមមិនឲ្យប្រកាសអំពីព្រះនាមព្រះយេស៊ូទៀត រួចលែងឲ្យត្រឡប់ទៅវិញ។ ក្រុមគ្រីស្ដទូតចាកចេញពីក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ ទាំងអរសប្បាយ ដ្បិតព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឲ្យគេមានកិត្តិយសរងទុក្ខទោស ព្រោះតែព្រះនាមព្រះយេស៊ូ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ គេតែងតែបង្រៀនប្រជាជន និងផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ* អំពីព្រះយេស៊ូគ្រីស្ដ*ក នៅក្នុងព្រះវិហារ* និងនៅតាមផ្ទះ ឥតឈប់ឈរឡើយ។” (កក ៥,៤០-៤២)។ អត្ថបទនេះពោរពេញដោយអត្ថន័យ ដោយសារនៅថ្ងៃទី១៦ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ពីរថ្ងៃក្រោយមកលោកឪពុក ឆ្មារ សាឡាស់ បានទទួលអគ្គសញ្ញាតែងតាំងជាអភិបាល។ គាត់បានជួបជុំគ្នាជាមួយលោកអភិបាល អ៊ីវ រ៉ាមូស ជាមួយគ្រីស្តបរិស័ទនិងបូជាចារ្យមួយចំនួន នៅក្នុងវិសាលវិហារ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្តជាព្រះមហាក្សត្រនៃពិភពលោក ដើម្បីថ្វាយអភិបូជា។ នេះជាអភិបូជាចុងក្រោយបំផុតនៅក្នុងវិសាលវិហារនេះ ហើយក៏ជាអភិបូជាផ្លូវការចុងក្រោយរបស់លោកអភិបាល ឆ្មារ សាឡាស់។ នៅក្នុងអភិបូជានោះ បានអានអត្ថបទកិច្ចការគ្រីស្តទូតនេះ នៅពេលលោក ឆ្មារ សាឡាស់ ចូលព្រះវិហារទាំងទឹកមុខយ៉ាងក្រៀមក្រំមានប្រសាសន៍ថា “បន្តិចទៀតគឺខ្ញុំដែលត្រូវគេវាយ គឺខ្ញុំដែលនឹងត្រូវរំពាត់”។
នៅពេលលោកឪពុក ឆ្មារ សាឡាស់ ចេញពីប្រទេសបារាំង ព្រោះនៅឆ្នាំ១៩៧៥លោកកំពុងរៀននៅប្រទេសបារាំង។ ថ្ងៃពុធ ក្នុងសប្តាហ៍ពិសិដ្ឋ ឆ្នាំ១៩៧៥ នៅពេលគាត់លើកដៃលាបងប្អូននិងមិត្តភក្តិដែលគាត់ស្គាល់នៅប្រទេសបារាំង គាត់មានប្រសាសន៍ថា “យើងនឹងជួបគ្នានៅពេលយើងជួបជាមួយព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់”។ ពិតមែន នៅពេលគាត់បានចេញពីប្រទេសបារាំង គាត់ក៏មានប្រសាសន៍បន្ថែមថា “ខ្ញុំទៅប្រទេសខ្ញុំវិញដើម្បីស្លាប់”។ នៅថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ពេលកងទ័ពខ្មែរក្រហមវាយយកទីក្រុងភ្នំពេញ នៅពេលនោះគេបានឈប់នៅក្នុងផ្ទះលោកអភិបាល។ នៅពេលនោះលោក ឆ្មារ សាឡាស់ បានយល់យ៉ាងច្បាស់ថាដល់ពេលវេលាដែលយើងត្រូវការបែកគ្នា ដែលយើងត្រូវចាកចេញពីគ្នាពិតមែន។ លោក ឆ្មារ សាឡាស់ បាននិយាយទាំងទឹកភ្នែកថា “តើនរណានឹងនិយាយអំពីយើងដល់ពិភពលោក? សូមនិយាយអំពីយើងដល់ពិភពលោក ខ្ញុំសូមអង្វរ”។ នៅពេលហ្នឹង គាត់បានចេញពីផ្ទះលោកអភិបាល មានគ្រីស្តបរិស័ទដែលកំពុងចាំគាត់ធ្វើដំណើរជាមួយគ្នា។ គាត់មានវ៉ាលីតូចមួយ តែមិនមែនជាវ៉ាលីដើម្បីដាក់សម្លៀកបំពាក់ទេ តែជាវ៉ាលីដើម្បីដាក់គ្រឿងសក្ការៈថ្វាយអភិបូជា (មានពែងកាលី មានស្រា មានទឹក មាននំ មានកន្សែង…)។ នៅក្នុងវ៉ាលីនេះ មានអ្វីដែលសំខាន់បំផុតដើម្បីថ្វាយអភិបូជា ដោយនឹកឃើញថា “ពិតមែន ខ្ញុំត្រូវការធ្វើដំណើររួមជាមួយប្រជារាស្ត្ររបស់ខ្ញុំ រហូតដល់ទីបំផុត ពិតមែនព្រះជាម្ចាស់មិនលះបង់ចោលយើងទេ ព្រះជាម្ចាស់មិនអាចលះបង់ចោលប្រទេសខ្ញុំបានទេ”។ នៅពេលនោះគាត់បានចេញធ្វើដំណើរតាមផ្លូវ ដើម្បីមកដល់វត្តតាំងគោកនេះរួមជាមួយប្រជារាស្ត្ររបស់គាត់។
បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ អ្វីដែលខ្ញុំបានចែករំលែកដល់បងប្អូនព្រឹកនេះ ពោរពេញដោយអត្ថន័យយ៉ាងជ្រៅមែនទែន។ នីកុល (បងស្រីទទួលខុសត្រូវអង្គការពន្លឺនៃមិត្តភាព) ជាសាក្សីបន្ទាល់ដែលបានស្តាប់លោក ឆ្មារ សាឡាស់ ផ្ទាល់ ដោយសារនៅពេលនោះគាត់នៅផ្ទះលោកអភិបាលដែរ។ ស្ថានភាពពេលនោះ ខ្ញុំគិតថាដូចព្រះយេស៊ូនៅសួនកេតសេម៉ានី លោក ឆ្មារ សាឡាស់ បានសម្រេចចិត្តដោយសេរីភាពចូលនៅក្នុងការរងទុក្ខលំបាក។ គាត់នៅប្រទេសបារាំង គាត់មានសិទ្ធិមិនត្រឡប់មកវិញ នេះជាសេរីភាពរបស់គាត់ នៅពេលលោកអភិបាល អ៊ីវ រ៉ាមូស ថាសម្តេចប៉ាបបានជ្រើសរើសគាត់ធ្វើជាអភិបាលភូមិភាគភ្នំពេញ គាត់មានសិទ្ធិដើម្បីបដិសេធ។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនបានបដិសេធ គាត់បានសុខចិត្តលះបង់ចោលអ្វីៗទាំងអស់ ដើម្បីប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់លើទឹកដីផ្ទាល់ខ្លួន។ នៅពេលនោះ គាត់មានផ្គាំមួយ មានឈើឆ្កាងដែលខ្ញុំពាក់នេះ មានគម្ពីរតូចមួយក្បាល និងមានសម្ភារៈថ្វាយអភិបូជា។ ស្លាប់ដោយសារធ្វើការយ៉ាងធ្ងន់ ស្លាប់ដោយសារជំងឺ ស្លាប់នៅក្រោមកំដៅនៃព្រះអាទិត្យ ស្លាប់ដូចព្រះយេស៊ូបានសោយទិវង្គតនៅលើឈើឆ្កាង។
ថ្ងៃនេះ ដែលយើងកំពុងសំលឹងមើលឈើឆ្កាងដែលដាំនៅក្នុងស្រែដ៏មានជីវិត ពោរពេញដោយផ្កា ណែនាំឱ្យយើងនឹកឃើញព្រះយេស៊ូដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ យើងដឹងថា គ្រប់ពេលវេលាពីព្រះយេស៊ូមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ជីវិតត្រូវតែឈ្នះ។ បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ ថ្ងៃនេះយើងជួបជុំគ្នាយ៉ាងច្រើន ពិតមែនវត្តមានរបស់យើង ជាសញ្ញាសម្គាល់នៃសេចក្តីសង្ឃឹមដែលយើងបានទទួលសប្តាហ៍មុន នៅក្នុងព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធយាងមក។ នៅពេលយើងបានស្តាប់រឿងនៃជីវិតចុងក្រោយរបស់លោកអភិបាល ឆ្មារ សាឡាស់ ពេលយើងនឹកឃើញបងប្អូនដែលអង្គុយនៅទីនេះ យើងដឹងថាសេចក្តីសង្ឃឹមមានមុខ មានមាត់ គឺយើងដែលជាព្រះសហគមន៍របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូចយើងបានស្តាប់នៅក្នុងគម្ពីរ នៅពេលគ្រាប់ពូជបានងាប់នៅក្នុងដីនោះបានផលយ៉ាងច្រើន។
បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ ខ្ញុំសូមអញ្ជើញបងប្អូនចូលយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងបទពិសោធន៍ចុងក្រោយរបស់ ឆ្មារ សាឡាស់ បទពិសោធន៍បងប្អូនរបស់យើងដែលរងទុក្ខលំបាក មានច្រើនដែលបានស្លាប់ មានមួយចំនួនមិនបានស្លាប់។ ថ្ងៃនេះ យើងមានបងប្អូនមួយចំនួនដែលមានបទពិសោធន៍នៅក្នុងជីវិត យើងក៏មានយុវជនយុវនារី មានបូជាចារ្យ និងគ្រីស្តបរិស័ទយ៉ាងច្រើនដែលគ្មានបទពិសោធន៍នេះ។ ដូច្នេះ ជាពេលវេលាដើម្បីចូលយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងបទពិសោធន៍តាមផ្លូវចិត្ត ដើម្បីរស់នៅជាមួយបងប្អូនរបស់យើង ដើម្បីរស់ឡើងវិញជាមួយព្រះយេស៊ូ និងជាមួយព្រះសហគមន៍របស់យើងដែលកំពុងមានជីវិតដ៏ពេញលក្ខណៈ។ រយៈពេល២ឆ្នាំកន្លងមក ដោយសារកូវីដ-១៩យើងបានកាត់បន្ថយការជួបជុំគ្នា និងសកម្មភាពរបស់យើង។ ជួនកាល យើងមានអារម្មណ៍ថាយើងពិបាក ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងប្រៀបធៀបនឹងបទពិសោធន៍ដែលបងប្អូនមាននៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហមនេះ។ យើងត្រូវការយល់ថា តាមពិតជីវិតរបស់យើងត្រូវតែតស៊ូ យើងមានសមត្ថភាពដើម្បីឆ្លងទុក្ខលំបាកទាំងអស់។ ជួនកាល២ឆ្នាំកន្លងមក យើងមិនបានបើកគម្ពីរអានប៉ុន្មានទេ យើងមិនសូវសូត្រផ្គាំប៉ុន្មានទេ។ ពិតមែន យើងដឹងថាព្រះសហគមន៍របស់យើងពោរពេញដោយជីវិត ព្រះសហគមន៍របស់យើងរស់នៅក្នុងជំនឿ នៅក្នុងសេចក្តីសង្ឃឹម នៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់។ ពីអភិបូជាសុំព្រះជាម្ចាស់ប្រសិទ្ធីពរលើប្រេងដែលយើងបានរួមគ្នា អភិបូជាសម្រាប់ទិវានៃការត្រាស់ហៅ ព្រឹកនេះដែលយើងរួមគ្នា យើងបានឃើញជីវិតរបស់យើងពោរពេញដោយសេចក្តីសង្ឃឹមនៅក្នុងព្រះសហគមន៍។
តាមភូមិភាគនីមួយៗយើងកំពុងមានបទពិសោធន៍ ព្រះសហគមន៍របស់យើងកំពុងមានជីវិត ជាពិសេសតាមរយៈមាគានៃសន្និបាតព្រះសហគមន៍២០២១-២០២៣ ដែលជាសញ្ញាសម្គាល់យ៉ាងជាក់ស្តែងសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា យកចិត្តទុកដាក់ទទួលខុសត្រូវនៅក្នុងព្រះសហគមន៍របស់យើង។ ពិធីបុណ្យដែលបានកើតឡើងថ្ងៃនេះ គឺជាសញ្ញាសម្គាល់នៃការទទួលខុសត្រូវរបស់យើង។ បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ ខ្ញុំមានសំណូមពរមួយ នៅពេលយើងចេញធ្វើដំណើរទៅតាមព្រះសហគមន៍របស់យើងវិញ។ ឱ្យយើងទុកនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់យើង គឺសារនៃសេចក្តីសង្ឃឹម សារនៃជំនឿ សារនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលយើងបានស្តាប់និងទទួលព្រឹកនេះ។ ជំនឿរបស់បងប្អូនយើង ដែលបានតស៊ូនៅក្នុងការរងទុក្ខលំបាកយ៉ាងខ្លាំង ដែលបានស្លាប់ខ្លះ ដែលនៅរស់ខ្លះ ជាសសរដ៏រឹងមាំសម្រាប់យើងសព្វថ្ងៃ។ ដូច្នេះ យើងជាសសរនេះ យើងមានគ្រឹះរឹងមាំដែលយើងបានទទួលថ្ងៃនេះ យើងជាសសរដែលពោរពេញដោយជីវិត យើងជាសសរដែលត្រូវតែចែករំលែកសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់បងប្អូនឯទៀតៗ នៅក្នុងជីវិតសាមញ្ញបំផុតរបស់យើង។
លោក ឆ្មារ សាឡាស់ ជាមនុស្សសាមញ្ញដែលចូលចិត្តសប្បាយ នៅពេលលោកស្រី នីកុល សម្រាកព្យាបាលគ្រុនពោះវៀននៅមន្ទីរពេទ្យ នៅឆ្នាំ១៩៧០ជាង។ លោក ឆ្មារ សាឡាស់ បានទៅសួរសុខទុក្ខលោកស្រី គាត់បានជូនផ្លែប៉ោមមួយទៅលោកស្រី នីកុល (សម័យនោះផ្លែប៉ោមថ្លៃខ្លាំងណាស់)។ លោក ឆ្មារ សាឡាស់ ថាថ្ងៃនេះជាថ្ងៃបុណ្យចម្លងយើងសប្បាយណាស់ ក្រោយមកគេចែកជាពីរម្នាក់ពាក់កណ្តាល។ នេះជាសញ្ញាសម្គាល់ដ៏តូចតាចមួយ ប៉ុន្តែនេះជាអំណរសប្បាយដែលយើងអាចចែករំលែកជាមួយបងប្អូនរបស់យើងសព្វថ្ងៃ។ ជាពិសេស ឱ្យយើងថែរក្សាសេចក្តីសង្ឃឹមនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់យើង សេចក្តីសង្ឃឹមខ្ញុំបានមើលឃើញនៅពេលហ្នឹង ណែនាំឱ្យខ្ញុំចង់ច្រៀងកោតសរសើរព្រះជាម្ចាស់ អាលេលូយ៉ា អាលេលូយ៉ា។
ពិតមែន ដោយចូលយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃព្រះសហគមន៍ ដោយចូលយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងបទពិសោធន៍នៃព្រះសហគមន៍របស់យើងនៅលើទឹកដីតាំងគោក យើងចូលនៅក្នុងបទពិសោធន៍នៃជីវិតរបស់យើងសព្វថ្ងៃ។ ខ្ញុំសូមអញ្ជើញលោកឪពុកទាំងអស់ ចូលយ៉ាងជ្រៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ប្រទេសកម្ពុជា ជីវិតនៃមរណៈសាក្សី ជីវិតនៃព្រះសហគមន៍ពីដើម ដើម្បីធ្វើដំណើររួមជាមួយគ្នា ដើម្បីរស់នៅក្នុងសេចក្តីសង្ឃឹមដែលយើងមើលយ៉ាងជាក់ស្តែងថ្ងៃនេះ។ ជាសេចក្តីសង្ឃឹមដែលណែនាំឱ្យយើងទៅមុខជានិច្ច ឱ្យយើងតស៊ូជានិច្ច ឱ្យយើងឈ្នះគ្រប់កាលៈទេសៈជានិច្ច។ ថ្ងៃនេះជាពេលវេលា ដើម្បីដកម៉ាសចេញ ម៉ាសដែលណែនាំឱ្យយើងពោរពេញដោយពុត ម៉ាសដែលណែនាំឱ្យយើងមានមុខក្រៀម ម៉ាសដែលជួនកាលណែនាំឱ្យយើងលាក់អារម្មណ៍របស់យើង។ ជាពេលវេលា ដើម្បីឱ្យយើងដកអាវដែលណែនាំឱ្យយើងអស់សង្ឃឹម អាវនៃពិធីបុណ្យសព អាវដែលណែនាំឱ្យយើងចេះតែរិះគន់គ្មានប្រយោជន៍។ ជាពេលវេលាដើម្បីដកធ្នឹមដែលមាននៅក្នុងភ្នែករបស់យើង ដែលណែនាំឱ្យប៉ុន្មានដងប៉ុន្មានសារយើងខ្វាក់ មើលមិនឃើញ។ ពេលយើងទៅវិញ ដោយអស់ម៉ាស អាស់អាវធ្ងន់ អស់ធ្នឹមនៅក្នុងភ្នែករបស់យើង យើងអាចធ្វើដំណើរយ៉ាងស្រាលជាមួយព្រះយេស៊ូ ជាមួយជំនឿរបស់យើង ជាមួយសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើង។ ដោយដឹងថា ព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធជម្រុញយើងឱ្យយើងទៅមុខជានិច្ច។
ដូចក្រុមគ្រីស្តទូតពីដើម នៅពេលគេបានទទួលការវាយគេពោរពេញដោយអំណរសប្បាយ ដោយសារគេមានកិត្តិយសព្រោះគេត្រូវវាយដោយព្រះនាមព្រះយេស៊ូ។ គេទៅតាមផ្ទះ គេទៅតាមសាលាសំណាក់ ដើម្បីអប់រំ ដើម្បីប្រកាសអំពីដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ត។ ឱ្យឈើឆ្កាងរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ត ដែលចាក់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់យើង សូមណែនាំឱ្យជំនឿ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីសង្ឃឹម ហៀរចេញពីដួងចិត្តរបស់យើង។ ពិតមែនព្រះយេស៊ូមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ពិតមែនព្រះសហគមន៍របស់យើងពោរពេញដោយជីវិត ពិតមែនយើងជាសេចក្តីសង្ឃឹមថ្ងៃនេះ។ អាម៉ែន៕
+ លោកអភិបាល អូលីវីយ៉េ ជ្មីតហស្លេ
អភិបាលព្រះសហគមន៍កាតូលិកកម្ពុជា
ភូមិភាគភ្នំពេញ
