ធម្មទេសនា ឆ្នាំ២០២២
ព្រះអំណោយទាននៃព្រះយេស៊ូប្រសូត ផ្លាស់ប្ដូរពិភពលោក
អភិបូជារាត្រីអបអរសាទរព្រះយេស៊ូប្រសូត
នៅព្រះសហគមន៍ព្រះកុមារយេស៊ូ បឹងទំពន់
ភ្នំពេញខាងត្បូង ថ្ងៃទី២៤ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០២២
ស្រឡាញ់ដើម្បីឆ្លងគ្រប់ទុក្ខលំបាក
អភិបូជាទិវាគ្រួសារសម្រាប់មណ្ឌលសកម្មភាពតាកែវ នៅព្រះសហគមន៍សន្តីម៉ារីញញឹម ចំការទៀង តាកែវ ថ្ងៃទី២០ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២២ អត្ថបទទី១៖ សាម៉ូអែល ទី២ ៥,១-៣ទូលបង្គំទាំងអស់គ្នាក៏ជាសាច់សាលោហិតរបស់ព្រះករុណា។ ២សម ៥,១អត្ថបទទី១៖ កូឡូស ១,១២-២០ព្រះអង្គជាសិរសានៃព្រះកាយរបស់ព្រះអង្គ។ កូឡ ១,១៨ដំណឹងល្អ៖ លូកា ២៣,៣៥-៤៣ឯងមិនកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ទេឬ? លក ២៣,៤០ បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ ថ្ងៃនេះ ជាថ្ងៃពិសេសបំផុតសម្រាប់ព្រះសហគមន៍នៅក្នុងពិភពលោក ដែលយើងគោរពព្រះយេស៊ូជាព្រះមហាក្សត្រនៃផែនដី។ ថ្ងៃនេះ ជាថ្ងៃពិសេសបំផុតដែរសម្រាប់យើងដែលជាគ្រីស្តបរិស័ទ នៅក្នុងមណ្ឌលសកម្មភាពតាកែវ។ យើងប្រមូលបងប្អូនទាំងអស់ ជាគ្រួសារ ជាគ្រីស្តបរិស័ទ ដើម្បីលើកតម្កើងទាំងព្រះយេស៊ូ ទាំងគ្រួសារដ៏វិសុទ្ធ ដើម្បីទទួលកម្លាំងថ្មីសម្រាប់ជីវិតរបស់យើង ដែលជាគ្រីស្តបរិស័ទកំពុងធ្វើដំណើរនៅលើផែនដីនេះ។ អំបាញ់មិញ នៅពេលខ្ញុំដើរខ្ញុំឃើញគ្រួសាររបស់យើងមានគ្រប់លក្ខខណ្ឌ មានប្ដីប្រពន្ធមានកូន មានគ្រួសារខ្លះមេម៉ាយ។ បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ អ្វីដែលសំខាន់ថ្ងៃនេះគឺឲ្យយើងយល់ថា យើងជាគ្រួសារនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងផ្ទាល់។ មានន័យថា យើងមានប្ដី យើងមានប្រពន្ធ យើងមានកូន មានខ្លះពិតមែនយើងជាមេម៉ាយ មានខ្លះយើងបែកគ្នា មានខ្លះមានទុក្ខលំបាក មានខ្លះមានអំណរសប្បាយ មានខ្លះកំពុងគិតអំពីអនាគត ជាពិសេសសម្រាប់មេៗកាយរិទ្ធិ កំពុងគិតអំពីអនាគត តើយើងបង្កើតគ្រួសារយ៉ាងដូចម្ដេច? អ្វីដែលយើងត្រូវការនឹកឃើញ ថ្ងៃនេះយើងមានគ្រួសាររបស់យើងផ្ទាល់ ប៉ុន្តែយើងទាំងអស់គ្នាជាគ្រួសារមួយដែរ។ នេះជាការអស្ចារ្យ នៅពេលដែលយើងជួបជុំគ្នាជាគ្រីស្តបរិស័ទ នៅក្នុងមណ្ឌលសកម្មភាពតាកែវដែលយើងមានប្រាំបីកន្លែង យើងដឹងថាមិនមែនតែគ្រួសារបង្កើតរបស់យើងទេដែលយើងនឹកឃើញ។ ថ្ងៃនេះ យើងនឹកឃើញដល់ព្រះសហគមន៍យើង ដែលជាមហាគ្រួសារមួយ ដែលជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ថ្ងៃនេះដែលយើងបានរៀបចំផ្កាយ៉ាងស្អាតបំផុត យើងបានជូនបងប្អូនទាំងអស់ ដើម្បីឲ្យផ្កានេះណែនាំឲ្យយើងមើលឃើញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលព្រះជាម្ចាស់មានសម្រាប់យើង។ មើលឃើញជីវិតដែលយើងបានទទួលជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាពិសេសថ្ងៃនេះយើងមានកូនក្មេងប្រាំនាក់ ដែលនឹងទទួលអគ្គសញ្ញាជ្រមុជទឹក។ ថ្ងៃនេះ យើងមើលឃើញជីវិតដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំ ស្អាតដូចផ្កាដែលយើងមាននៅពេលហ្នឹង។ ថ្ងៃនេះ យើងមើលព្រះយេស៊ូ យើងមើលព្រះមាតា យើងមើលសន្តយ៉ូសែប ដែលជាគ្រួសារដ៏វិសុទ្ធ។ គ្រួសារដ៏វិសុទ្ធ ដែលកំពុងសម្លឹងមើលយើង ប្រសិនបើយើងងើបមុខរបស់យើង នៅពេលយើងមើលគ្រួសារដ៏វិសុទ្ធនេះ ដែលមានដើមត្នោតអមសងខាង យើងមើលឃើញជីវិតដ៏ពិសេសដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់យើង។ ទោះបីជិវិតគ្រួសាររបស់យើង ជួបទុក្ខលំបាក ជួបបញ្ហាខ្លះៗ ប៉ុន្តែយើងដឹងថាយើងមានគ្រួសារដ៏វិសុទ្ធការពារថែរក្សាយើងជានិច្ច យើងមានព្រះនាងម៉ារី សន្តយ៉ូសែប ព្រះយេស៊ូដែលគង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច។ យើងដឹងថា នៅក្នុងគ្រប់កាលៈទេសៈនៃជីវិតរបស់យើង យើងអាចធ្វើដំណើរទៅមុខដោយសារយើងមានមហាគ្រួសារមួយដ៏ពិសេស ដែលចេះស្រឡាញ់ ដែលចេះស្វាគមន៍ ដែលចេះអញ្ជើញ ដែលចេះស្ដាប់គ្នាទៅវិញទៅមក ដែលចេះអធិដ្ឋាន ដែលចេះសម្រុះសម្រួលបញ្ហាដែលយើងជួបនៅក្នុងជីវិតប្រចាំ។ ដូច្នេះ ថ្ងៃនេះខ្ញុំចង់អញ្ជើញឲ្យបងប្អូនសម្លឹងមើល ជាពិសេសព្រះនាងម៉ារី។ ព្រះនាងម៉ារី ដែលជាម្ដាយរបស់ព្រះយេស៊ូ ព្រះនាងម៉ារីដែលជាម្ដាយរបស់យើង ដែលជាម្ដាយរបស់ព្រះសហគមន៍របស់យើង។ ដូច្នេះ ពេលយើងមើលឃើញព្រះនាងម៉ារី យើងត្រូវតែមើលឃើញរបៀបដែលយើងចង់បង្កើតគ្រួសាររបស់យើង គ្រួសារបង្កើតនិងគ្រួសារនៅក្នុងព្រះសហគមន៍។ គ្រួសារបង្កើតនិងគ្រួសារនៅក្នុងព្រះសហគមន៍ ដែលមើលព្រះនាងម៉ារី៖ ទីមួយ ព្រះនាងម៉ារីស្ដាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលទេវទូតកាព្រីអែល បានប្រាប់ដំណឹងដល់ព្រះនាងម៉ារីធ្វើជាមាតារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រះនាងម៉ារីបានស្ដាប់ព្រះបន្ទូលនេះ។ ព្រះនាងម៉ារី បានយកចិត្តទុកដាក់ធ្វើតាមព្រះបន្ទូលនេះ ព្រះនាងម៉ារីស្ដាប់ព្រះកុមារយេស៊ូ ព្រះនាងម៉ារីស្ដាប់ប្ដីផ្ទាល់ខ្លួន។ ខ្ញុំគិតថា ដើម្បីឲ្យគ្រួសាររបស់យើងរកឃើញសេចក្ដីសុខ យើងជាប្ដីប្រពន្ធ យើងជាឪពុកម្ដាយ យើងជាកូន យើងត្រូវតែចេះស្ដាប់គ្នាទៅវិញទៅមក។ ប្រហែលមានគ្រួសារខ្លះអត់ដែលយកពេលដើម្បីនិយាយគ្នា ដើម្បីចែកយោបល់គ្នា។ ដូច្នេះ ខ្ញុំសង្ឃឹមយូរៗម្ដងយើងត្រូវការអង្គុយដើម្បីនិយាយគ្នា អំពីជីវិត អំពីកូន អំពីអនាគត អំពីបញ្ហាដែលយើងមាន។ នៅពេលកូនរបស់យើងមកពីសាលាវិញ ត្រូវការស្ដាប់កូនដែរ ដូចនៅពេលសម័យកូវីដឪពុកម្ដាយនៅសាលាមត្តេយ្យ សាលាបឋមសិក្សារបស់យើង ឪពុកម្ដាយមួយអាទិត្យម្ដងបានទៅដល់សាលា ដើម្បីទទួលមេរៀន។ ក្រោយមក ពេលទៅដល់ផ្ទះវិញឪពុកម្ដាយបានរកពេលបង្រៀនកូន ជួបជាមួយកូន ដើម្បីយកចិត្តទុកដាក់ជាមួយកូន។ ពេលផុតកូវីដហើយ ប្រហែលយើងលែងនឹកឃើញ ដោយសារយើងរវល់ ពេលកូនរបស់យើងយំយើងឲ្យទូរស័ព្ទទៅកូនលេង។ និងក្រោយមកកូនបានលេងទូរស័ព្ទ ពេលកូនខឹងបោះចោលទូរស័ព្ទថ្លៃៗ ធ្វើឱ្យយើងបាត់បង់លុយដែលពិបាករក។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើយើងយកពេលដើម្បីនិយាយខ្លះៗ ដើម្បីស្ដាប់កូន កូនបានរៀនមេរៀនអ្វី បទចម្រៀងបទអ្វី ពាក្យកំណាព្យអ្វី បានគូសរូបអ្វី នោះជីវិតនៅក្នុងគ្រួសារបានរីកចម្រើនបន្តិចម្ដងៗ ដូចព្រះនាងម៉ារីបានចេះស្ដាប់។ ទីពីរ ពេលយើងមើលព្រះនាងម៉ារីដែលកំពុងសម្លឹងមើលព្រះកុមារយេស៊ូ ព្រះនាងម៉ារីកំពុងយកចិត្តទុកដាក់នឹងកូនដែលទើបតែកើតថ្មីៗ។ យើងដឹងហើយ នៅពេលម៉ែមានកូនកើត គាត់យកចិត្តទុកដាក់ថែរក្សា។ ដូច្នេះ ការយកចិត្តទុកដាក់តាមរបៀបព្រះនាងម៉ារី ជាបទពិសោធន៍ដែលយើងមានពេលនៅធ្វើជាម្ដាយ។ គ្រប់ពេលវេលាយកចិត្តទុកដាក់ជាមួយកូន យកចិត្តទុកដាក់ជាមួយប្ដី ដើម្បីឲ្យគ្រួសាររកឃើញសេចក្ដីសុខ។ យកចិត្តទុកដាក់ និងតស៊ូច្រើនជាងគេគឺម៉ែ តស៊ូនៅក្នុងការពិបាក តស៊ូនៅពេលខ្វះលុយ តស៊ូពេលកូនៗឈឺ តស៊ូពេលកូនមានបញ្ហា តស៊ូពេលប្ដីមានរឿង ម្ដាយតស៊ូច្រើន ប៉ុន្តែក៏យកចិត្តទុកដាក់ច្រើនដែរ។ សព្វថ្ងៃ ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ពេលកូនឈឺគឺប្ដីដែលមើលកូនឈឺ ដូច្នេះប្រហែលប្ដីយកចិត្តទុកដាក់ជាមួយកូនច្រើនដែរ។ សម័យមុន ម៉ែធ្វើម្ហូប ម៉ែសំអាតផ្ទះ ម៉ែបោកខោអាវ ម៉ែចិញ្ចឹមកូន… ឥលូវនេះប្ដីបានជួយខ្លះៗដែរ ដូចជាជួយលាងចាន ជួយបោកខោអាវ ជួយបោសសំរាម…។ ក្រោយមកគ្រួសារយើងសុខសាន្ត ដោយសារយកចិត្តទុកដាក់ មិនមែនតែម៉ែយកចិត្តទុកដាក់ គឺឪពុកយកចិត្តទុកដាក់ដែរ។ ប៉ុន្តែ យើងក៏ត្រូវបង្រៀនកូនដែរ ដោយសារកូនរបស់យើងយូរៗខ្ជិលណាស់ ណែនាំឲ្យកូនចេះបម្រើ ចេះជួយ។ ឪពុកខ្ញុំធ្លាប់និយាយពេលខ្ញុំនៅក្មេងថា កូនជាអំណោយទានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីបម្រើឪពុកម្ដាយ។ ដូច្នេះ នេះជាពេលវេលាមួយដើម្បីឲ្យយើងទាំងអស់គ្នា រៀនយកចិត្តទុកដាក់នឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ទាំងកូនយកចិត្តទុកដាក់ជាមួយឪពុកម្ដាយ ទាំងឪពុកម្ដាយយកចិត្តទុកដាក់គ្នាទៅវិញទៅមក និងជាមួយលោកតាលោកយាយដែរ។ ទីបី ពេលយើងមើលព្រះនាងម៉ារី ព្រះនាងម៉ារីស្រឡាញ់ ប៉ុន្តែតើស្រឡាញ់មានន័យដូចម្តេច? តើស្រឡាញ់មានន័យថា យើងស្រឡាញ់នៅពេលយើងសប្បាយចិត្តតែប៉ុណ្ណឹង ឬយើងចេះស្រឡាញ់គ្នានៅក្នុងគ្រប់កាលៈទេសៈ? ស្រឡាញ់មានន័យថាយើងចេះស្រឡាញ់នៅក្នុងគ្រប់កាលៈទេសៈនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង សេចក្ដីស្រឡាញ់មិនមែនមានតែនៅពេលយើងសប្បាយចិត្ត។ បងប្អូនដែលបានទទួលអគ្គសញ្ញាអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅក្នុងព្រះសហគមន៍ យើងបានប្រកាសពាក្យសន្យាថា “បងសូមសន្យាថាស្រឡាញ់អូនអស់មួយជីវិតរបស់បង ទាំងគ្រាសប្បាយ ទាំងគ្រាអាសន្ន…”។ បងប្អូនជាប្ដីប្រពន្ធ ជាឪពុកម្ដាយយូរឆ្នាំហើយ យើងដឹងយើងមានអំណរសប្បាយ ប៉ុន្តែយើងមានទុក្ខលំបាក យើងមានសេចក្ដីសង្ឃឹម ប៉ុន្តែយើងមានរឿងដែលណែនាំឲ្យយើងមានគ្រោះថ្នាក់ខ្លះៗ។ ប៉ុន្តែ សេចក្ដីស្រឡាញ់អាចឆ្លងផុតគ្រប់បញ្ហា ម្ដាយស្រឡាញ់កូនរហូត ទោះបីកូនដែលខូចក៏ដោយយើងនៅតែស្រឡាញ់កូន។ នេះជារបៀបដែលព្រះនាងម៉ារីបានបង្រៀនយើង “ចេះស្រឡាញ់ដើម្បីឆ្លងគ្រប់ទុក្ខលំបាក”។ យើងមើលព្រះនាងម៉ារី នៅពេលព្រះកុមារយេស៊ូបាត់បីថ្ងៃ ដោយសារកូនចូលវិហារដើម្បីបង្រៀនដល់ធម្មាចារ្យ។ ដូច្នេះ ម៉ែគាត់ភ័យរត់តាមរកកូនបីថ្ងៃបីយប់ ពេលរកឃើញគាត់មិនវៃ មិនស្ដីឲ្យកូនឡើយ គាត់គ្រាន់តែនិយាយថា កូនអើយម៉ែភ័យណាស់ ម៉ែព្រួយបារម្ភណាស់ ព្រោះអត់ដឹងថាកូនទៅណា។
អភិបូជាថ្ងៃអាទិត្យនៃការប្រកាសដំណឹងល្អ និងទិវាគ្រួសា
ធ្វើនៅមជ្ឈមណ្ឌលព្រះសហគមន៍ភ្នំពេញថ្មី ភ្នំពេញ ថ្ងៃទី២៣ ខែតុលា ឆ្នាំ២០២២ “ការប្រកាសដំណឹងល្អនិងគ្រួសារ” បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ ថ្ងៃនេះ នៅក្នុងគម្ពីរដំណឹងល្អយើងមានតួអង្គពីរ មានបុរសពីរនាក់ដែលព្រះយេស៊ូលើកមកធ្វើជាឧទាហរណ៍ ដើម្បីឱ្យយើងគិតពិចារណាអំពីជីវិតរបស់យើងជាគ្រីស្តបរិស័ទ ជាពិសេសថ្ងៃនេះអំពីជីវិតរបស់យើងជាគ្រួសារ។ អំពីជីវិតរបស់យើងជាគ្រីស្តបរិស័ទនិងគ្រួសារ ដែលប្រកាសដំណឹងល្អដល់ដាច់ស្រយាលនៃផែនដី។ មានឥរិយាបថពីរ ចរិតពីរ បុរសម្នាក់ពេលគាត់នៅមុខព្រះជាម្ចាស់ បានចាប់ផ្តើមធ្វើរបាយការណ៍អំពីស្នាដៃរបស់គាត់។ អួតខ្លួន ខ្ញុំជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះ ខ្ញុំអធិដ្ឋានផង ខ្ញុំតមអាហារផង ជួយអ្នកក្រីក្រផង ខ្ញុំជាមនុស្សពិសេស នៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំឥតមានអ្វីខុសដូចអ្នកដទៃឡើយ។ ម្នាក់ទៀតជាអ្នកទារពន្ធ ដែលបានអធិដ្ឋានជាមួយព្រះជាម្ចាស់ដែរ នៅពេលនោះគាត់ចេះតែទូលអង្វរព្រះជាម្ចាស់ “ឱព្រះជាម្ចាស់អើយ សូមអាណិតមេត្តាទូលបង្គំជាមនុស្សបាបផង”។ គាត់មិនបាននិយាយអ្វីវែងឆ្ងាយ គឺគាត់អធិដ្ឋានតែប៉ុណ្ណឹង។ ក្រោយមកព្រះយេស៊ូ បានសំលឹងមើលមហាជន ដើម្បីប្រាប់ថា “ប្រយ័ត្ន ប្រសិនបើយើងលើកតម្កើងខ្លួនឯង យើងត្រូវតែបន្ទាបចុះ ផ្ទុយទៅវិញអ្នកដែលបានបន្ទាបខ្លួន នឹងត្រូវគេលើកតម្កើងវិញ”។ ប៉ុន្តែ មិនមែនបន្ទាបខ្លួនដោយលេងល្ខោន បន្ទាបខ្លួនដោយដាក់ខ្លួនដ៏ពិតប្រាកដ។ បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ ថ្ងៃនេះគម្ពីរនេះណែនាំឱ្យយើងចូលនៅក្នុងមូលដ្ឋានដើម្បីបង្កើតទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិតប្រាកដ។ បង្កើតទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់បាន លុះត្រាតែយើងដាក់ខ្លួន យើងទទួលស្គាល់អំពើឋានៈរបស់យើងជាមនុស្សទន់ទាប។ ប៉ុន្តែ ជាមនុស្សទន់ទាបប្រៀបធៀបនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានចំពោះមនុស្សលោក។ ថ្ងៃនេះ យើងបានមើលឃើញយ៉ាងជាក់ស្តែង គ្រួសារដ៏វិសុទ្ធដែលណែនាំឱ្យយើងមើលឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ធំធេងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ធំធេងចំពោះសន្តយ៉ូសែបនិងព្រះនាងម៉ារី ព្រះអង្គបានជ្រើសរើសទាំងពីរនាក់ ដើម្បីធ្វើជាមាតាបិតារបស់ព្រះបុត្រាតែម្តង។ ដូច្នេះ បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់នៅពេលយើងមើលគ្រួសារដ៏វិសុទ្ធ នេះជាគោលដៅយើងគ្រប់ៗរូប។ នៅពេលយើងមើលឃើញ ព្រះយេស៊ូចាប់កំណើតជាមនុស្ស នៅក្នុងគ្រួសារមួយសាមញ្ញធម្មតា យើងមើលឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ធំធេងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ធ្វើឱ្យយើងយល់ថា ពិតមែននៅមុខសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់យើងត្រូវតែដាក់ខ្លួន។ យើងធ្វើដូចម្តេចដើម្បីអួតខ្លួនយើងជាមនុស្សដ៏ពេញលក្ខណៈ យើងជាមនុស្សដែលពោរពេញដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ មានចិត្តមេត្តាករុណា យើងចេះតែអធិដ្ឋាន ចេះតែតមអាហារនៅមុខព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់។ ព្រះជាម្ចាស់ដែលជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ពេញលក្ខណៈ និងចេះតែបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់នៅពេលព្រះអង្គបានចាត់ព្រះបុត្រាឱ្យយាងមក ដើម្បីសង្រ្គោះយើង។ ដូច្នេះ ទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីឱ្យយើងរីកចម្រើន នៅក្នុងជីវិតរបស់យើងជាគ្រីស្តបរិស័ទ គឺយើងដាក់ខ្លួន។ ដោយទទួលស្គាល់ “បពិត្រព្រះអម្ចាស់ ពិតមែនសូមអាណិតមេត្តាដល់ទូលបង្គំ ខ្ញុំជាមនុស្សតូចតាចម្នាក់មិនសូវចេះស្រឡាញ់ មិនសូវចេះយកចិត្តទុកដាក់នឹងអ្នកដទៃ ប៉ុន្តែសូមព្រះអង្គប្រទានសេចក្ដីស្រឡាញ់ឱ្យយើងខ្ញុំដ៏ពេញលក្ខណៈ សូមប្រទានសេចក្ដីសង្ឃឹមឱ្យទូលបង្គំ សូមប្រទានជំនឿយ៉ាងរឹងមាំឱ្យទូលបង្គំ”។ បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ ដាក់ខ្លួន ទទួលស្គាល់អំពីព្រំដែនរបស់យើង ទទួលស្គាល់អំពីចំណុចខ្សោយរបស់យើង ណែនាំឱ្យយើងបង្កើតទំនាក់ទំនងមិនមែនតែជាមួយព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងត្រឹមត្រូវ។ ប៉ុន្តែ ណែនាំឱ្យយើងបង្កើតទំនាក់ទំនងនៅក្នុងគ្រួសាររបស់យើង ជាប្តីប្រពន្ធជាមួយកូន ជាមួយបងប្អូនឯទៀតៗ។ ប្រសិនបើ នៅពេលយើងជួបបងប្អូនឯទៀតៗយើងចេះតែអួតខ្លួន យូរៗគេលែងចង់ស្តាប់យើង។ ប្រសិនបើ ប្តីចេះតែថាខ្ញុំជាមនុស្សល្អ ហើយថាឱ្យប្រពន្ធមិនចេះអ្វីសោះ ធ្វើម្ហូបមិនកើត មិនចេះមើលកូន ចាយលុយមិនត្រឹមត្រូវ… យើងមិនអាចទៅមុនជាមួយគ្នាបានទេ។ ប្រសិនបើ ប្រពន្ធចេះតែជេរប្តី មើលងាយប្តី ថាឱ្យប្តី… លទ្ធផលយើងធ្វើដូចម្តេចដើម្បីឱ្យយើងមានសេចក្តីសុខជាគ្រួសារ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងដាក់ខ្លួនទាំងអស់គ្នា ដូចកន្លងមកខ្ញុំធ្លាប់ប្រាប់ម្តងហើយថា “នៅពេលខ្ញុំបានទេសនាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ប្តីប្រពន្ធចេះគោរពគ្នា ចេះលើកលែងទោសឱ្យគ្នា ចេះស្តាប់គ្នាទៅវិញទៅមក… ក្រោយមកមានអ៊ីម្នាក់ដែលបានស្តាប់ខ្ញុំទេសនា គាត់ថាពេលស្តាប់លោកឪពុកនិយាយណែនាំឱ្យខ្ញុំភ្ញាក់មែនទែន ពេលខ្ញុំទៅផ្ទះវិញខ្ញុំបានហៅប៉ាវាហើយប្រាប់គាត់ថា ប៉ាវាខ្ញុំសុំទោស២០ឆ្នាំដែលរៀបការ ខ្ញុំចេះតែជេរឯងរហូតមិនដែលនិយាយល្អសោះ ថ្ងៃនេះខ្ញុំចង់និយាយទៅឯងថា ខ្ញុំស្រឡាញ់ប៉ាវាណាស់”។ នៅពេលយើងឃើញព្រះនាងម៉ារី និងសន្តយ៉ូសែប ដែលកំពុងសំលឹងមើលព្រះយេស៊ូ នៅពេលនោះយើងឃើញឥរិយាបថនេះ ដាក់ខ្លួន ដោយទទួលព្រះសង្រ្គោះ ដាក់ខ្លួនដើម្បីបង្កើតទំនាក់ទំនងរួមជាមួយគ្នានៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់។ ដូច្នេះ ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃអាទិត្យនៃការប្រកាសដំណឹងល្អនៅក្នុងពិភពលោកទាំងមូល សម្រាប់យើងជាពេលវេលាដើម្បីគិតអំពីក្រុមគ្រួសារ នៅក្នុងភូមិភាគភ្នំពេញ។ នៅក្នុងនេះ យើងមាន៣ចំណុចដ៏សំខាន់គឺ៖ ចំណុចទី១ ប្រកាសដំណឹងល្អ ជាពិសេសនៅក្នុងប្រទេសរបស់យើង និងនៅក្នុងទ្វីបអាស៊ីដែរ។ សព្វថ្ងៃ យើងមានលោកអភិបាល គីគេ កំពុងចូលរួមប្រជុំរយៈពេល២សប្តាហ៍នៅទីក្រុងបាំងកក រួមជាមួយលោកអភិបាល ២៧៥អង្គ នៅក្នុងទី្វបអាស៊ី ដើម្បីគិត តើយើងជាប្រទេសនៅក្នុងទ្វីបអាស៊ី យើងធ្វើដូចម្តេចដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អតាមរយៈ ទី១វប្បធម៌ (នៅក្នុងទ្វីបអាស៊ីជាវប្បធម៌យ៉ាងពិសេសដែលមានរាប់សតវត្សរ៍) ទី២តាមរយៈសាសនាដទៃ (នៅក្នុងទ្វីបអាស៊ីយើងមានសាសនាដើមយ៉ាងរឹងមាំ ដូចជាសាសនាព្រះពុទ្ធ សាសនាអ៊ីស្លាម យើងធ្វើដូចម្តេចដើម្បីមានទំនាក់ទំនងរវាងសាសនានឹងសាសនាដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អ) និងទី៣តាមរយៈជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ប្រជាជន (នៅក្នុងទ្វីបអាស៊ីយើងមានទាំងអស់ ប្រជាជនក្រីក្របំផុត ក៏ដូចជាប្រជាជនអ្នកមានបំផុត យើងធ្វើដូចម្តេចដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អនៅក្នុងគ្រប់ស្ថានភាពប្រចាំជីវិតរបស់បងប្អូនយើង)? ចំណុចទី២ យើងដឹងថាថ្ងៃនេះគ្រួសារជាកន្លែងដំបូងបង្អស់ដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អ នៅពេលគ្រួសារមានសេចក្ដីសុខ ពេលគ្រួសារចេះស្តាប់គ្នាទៅវិញទៅមក ពេលគ្រួសារចេះលើកលែងទោសឱ្យគ្នាទៅវិញទៅមក នៅពេលនោះយើងជាគ្រួសារដែលបង្កើតទំនាក់ទំនងជាមួយបងប្អូនឯទៀតៗយ៉ាងស្រួល។ មិនមែនដូចបុរសទីមួយដែលបាននិយាយទៅព្រះជាម្ចាស់ អរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ដែលខ្ញុំមិនដូចគេទេ។ កុំឱ្យគ្រួសាររបស់យើង ចូលព្រះវិហារគ្រាន់តែអធិដ្ឋានគ្នាយើង ហើយមើលងាយគ្រួសារដទៃ។ ជួនកាលមានគ្រួសារមួយចំនួនបាក់បែកគ្នា មានគ្រួសារខ្លះឈ្លោះគ្នា មានគ្រួសារខ្លះមានទុក្ខលំបាកមែនទែន ហើយយើងថាសំណាងគ្រួសារយើងមិនដូចគ្រួសារគេ នេះយើងបង្កើតទំនាក់ទំនងមិនកើតទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ប្រសិនបើយើងចេះបង្កើតទំនាក់ទំនងរវាងគ្រួសារនឹងគ្រួសារ នៅក្នុងព្រះសហគមន៍នីមួយៗនៅក្នុងភូមិភាគភ្នំពេញ នោះពេលហ្នឹងខ្ញុំជឿថាគ្រួសាររបស់យើងរឹងមាំ។ ដោយសារ យើងបានចែករំលែកបទពិសោធរវាងគ្នានឹងគ្នា យើងចែករំលែកទាំងអំណរសប្បាយ ទាំងទុក្ខលំបាក ដើម្បីឱ្យគ្រួសាររបស់យើងរីកចម្រើនដោយចេះជួយគ្នាទៅវិញទៅមក។ ដោយសារ គ្រួសារជាកន្លែងមួយដែលយើងបានទទួលឥទ្ធិពលពីព្រះនាងម៉ារី សន្តយ៉ូសែប និងព្រះយេស៊ូមែន ប៉ុន្តែក៏ជាកន្លែងមួយដែលយើងអាចទៅជាសាក្សីសម្រាប់គ្រួសារឯទៀតៗ។ ចំណុចទី៣ ឱ្យយើងនឹកឃើញគ្រួសាររបស់យើងជាព្រះសហគមន៍ដ៏តូចមួយ ដែលយើងបង្រៀនដើម្បីស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់។ ជាកន្លែងដែលកូនរៀនគូសសញ្ញាឈើឆ្កាងដំបូង ធម៌បពិត្រព្រះនាងម៉ារី ធម៌ឱព្រះបិតា…។ នៅក្នុងគ្រួសារដែលយើងចាប់ផ្តើម ណែនាំឱ្យព្រះសហគមន៍របស់យើងចាក់គ្រឹះនៅលើទឹកដីកម្ពុជា។ ជាពិសេសសព្វថ្ងៃ ដោយសារគ្រួសាររបស់យើងមួយចំនួនធំ ដែលមានសមាជិកគ្រួសារម្នាក់ជាគ្រីស្តបរិស័ទ។ ថ្ងៃនេះ យើងបានឃើញយ៉ាងជាក់ស្តែងមានគ្រួសារពីរ ដែលប្តីជាគ្រីស្តបរិស័ទយូរឆ្នាំហើយ ឥលូវនេះប្រពន្ធបានទទួលអគ្គសញ្ញាជ្រមុជទឹកថ្ងៃនេះ។ នៅក្នុងជីវិតថ្មីនៃព្រះសហគមន៍របស់យើង យើងមានប៉ុន្មានគ្រួសារដែលចាប់ផ្តើមជាអ្នកប្រកាសដំណឹងល្អនៅក្នុងគ្រួសារផ្ទាល់ខ្លួន។ ណែនាំឱ្យកូនៗចាប់ផ្តើមស្គាល់ព្រះយេស៊ូ ក្នុងគ្រួសារយើងមានប៉ុន្មាននាក់ដែលបានចូលក្នុងក្រុមបម្រើអាសនៈ ចូលនៅក្នុងក្រុមយុវជន ក្រុមពិធីបុណ្យ…។ នេះជាគ្រួសារ ដែលចាប់ផ្តើមរស់នៅក្នុងសេចក្ដីសុខពីគ្រួសារដ៏វិសុទ្ធ។ បងប្អុនជាទីស្រឡាញ់ យើងមានរបៀបដោយសំលឹងមើលគ្រួសារដ៏វិសុទ្ធ គ្រួសារដ៏វិសុទ្ធដែលលះបង់ចោលដើម្បីស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់។ គ្រួសារដ៏វិសុទ្ធដែលយកចិត្តទុកដាក់ ព្រះនាងម៉ារីនិងសន្តយ៉ូសែបបានយកចិត្តទុកដាក់លើគ្នាទៅវិញទៅមក។ យកចិត្តទុកដាក់ជាមួយព្រះកុមារយេស៊ូ (នៅពេលព្រះអង្គមានព្រះជន្ម១២ព្រះវស្សា បាត់ព្រះកាយ) យកចិត្តទុកដាក់ជាមួយកូន។ គ្រួសារដែលជាគ្រួសារសម្រាប់អ្នកដទៃ មិនសម្រាប់តែគ្នាយើង ដោយសារយើងជាប្តីប្រពន្ធជាមួយកូន យើងអាចទៅជាគ្រួសារអាត្មានិយមខ្លាំងណាស់ មិនចេះមើលគ្រួសារដទៃទេ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើយើងមើលគ្រួសារដ៏វិសុទ្ធនេះ នៅពេលព្រះយេស៊ូចេញពីភូមិណាសារ៉ែតដើម្បីទៅប្រកាសដំណឹងល្អ ឪពុកម្តាយមិនបានបដិសេធទេ ទុកឱ្យព្រះយេស៊ូបំពេញតួនាទីរបស់ព្រះអង្គ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះនាងម៉ារីជាសាវ័កដំបូងរបស់ព្រះយេស៊ូ ដែលដើរតាមព្រះយេស៊ូដោយលើកទឹកចិត្តកូនរហូតដល់កូនទទួលមរណៈភាពនៅលើព្រះឈើឆ្កាង។ ពិតមែនបងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ យើងមានមធ្យោបាយច្រើន អធិដ្ឋានជាលក្ខណៈគ្រួសារ ជាពិសេសនៅក្នុងរដូវរង់ចាំ នៅក្នុងរដូវ៤០ថ្ងៃ។ និយាយគ្នាជាមួយប្តីប្រពន្ធ ពេលល្ងាចនៅពេលយើងមកពីធ្វើការវិញ សួរសុខទុក្ខគ្នាទៅវិញទៅមក យូរៗម្តងដើរកំសាន្តខ្លះៗ ដើម្បីយកពេលជាលក្ខណៈគ្រួសារ។ កន្លងមក នៅភ្នំវល្លិ៍មានគ្រួសារច្រើនបានដើរកំសាន្តជាលក្ខណៈគ្រួសារ នេះជាពេលវេលាដើម្បីយកពេលនិយាយគ្នានៅក្នុងសេចក្តីសុខ
អភិបូជាបិទសិក្ខាសាលាអ្នកបម្រើអាសនៈ ធ្វើនៅព្រះសហគមន៍ព្រះកុមារយេស៊ូ បឹងទំពន់
ភ្នំពេញខាងត្បូង ថ្ងៃទី២៨ ខែសីហា ឆ្នាំ២០២២ “លើកតម្កើងសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះជាម្ចាស់” អត្ថបទទី១៖ បេនស៊ីរ៉ាក ៣,១៧-១៨.២០.២៨-២៩ទឹកពន្លត់ភើ្លងដែលឆេះសន្ធោសន្ធៅយ៉ាងណា ការដាក់ទានក៏លុបលាងបាបយ៉ាងនោះដែរ។ បសរ ៣,២៨អត្ថបទទី២៖ ហេប្រឺ ១២,១៨-១៩.២២-២៤កបងប្អូនចូលមកជិតព្រះយេស៊ូ ដែលជាស្ពាននៃសម្ពន្ធមេត្រីថ្មី។ ហប ១២,២៤ដំណឹងល្អ៖ លូកា ១៤,១.៧-១៤អ្នកណាលើកតម្កើងខ្លួន អ្នកនោះនឹងត្រូវគេបន្ទាបចុះ។ លក ១៤, បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ ថ្ងៃនេះជាពេលវេលាមួយ ដើម្បីចូលនៅក្នុងរបៀបដែលយើងជាគ្រីស្តបរិស័ទ យកចិត្តទុកដាក់ជាមួយពិធីអភិបូជា ដែលជាពិធីសក្ការៈបំផុតសម្រាប់យើង។ នៅពេលយើងមើលឃើញកូនបម្រើអាសនៈ ពេលយើងស្ដាប់អត្ថបទទី១ “ចូរមានចិត្តស្លូតបូតនៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលកូនធ្វើ មនុស្សម្នានិងស្រឡាញ់កូនជាងអ្នកមានចិត្តទូលាយទៅទៀត”។ ខ្ញុំគិតថា ព្រះបន្ទូលនេះដែលចេញពីបេនស៊ីរ៉ាក់ គឺជាព្រះបន្ទូលដែលត្រូវតែចូលនៅក្នុងចិត្តគំនិតរបស់អ្នកបម្រើអាសនៈ “ចូរមានចិត្តស្លូតបូតនៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការ”។ ជាពិសេស នៅក្នុងកិច្ចការមួយដែលយើងបានទទួលតួនាទី គឺបម្រើដើម្បីឲ្យអភិបូជា ដើម្បីឲ្យពិធីដ៏សក្ការៈបំផុត ទៅជាពិធីមួយយ៉ាងឱឡារិក ណែនាំឲ្យបងប្អូនដែលជាគ្រីស្តបរិស័ទ អាចចូលយ៉ាងជិតស្និតថែមទៀតជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ តាមពិត លោកឪពុកថ្វាយអភិបូជាម្នាក់ឯងក៏បានដែរ ប៉ុន្តែនៅពេលយើងមានបងប្អូនដែលជាអ្នកបម្រើអាសនៈ ចូលនៅក្នុងពិធីយើង ដូចយើងឃើញអំបាញ់មិញ។ នៅពេលឈរ នៅពេលយើងរៀបចំកំញាណ នៅពេលយើងកាន់ទៀន នៅពេលយើងស្ដាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បន្តិចទៀតនៅពេលបម្រើអាសនៈដើម្បីរៀបចំតុសក្ការៈ។ នៅពេលហ្នឹង ហាក់បីដូចជាវត្តមានរបស់កូនបម្រើអាសនៈ ណែនាំឲ្យពិធីរបស់យើងឱឡារិកទៅៗ ណែនាំឲ្យយើងដែលជាគ្រីស្តបរិស័ទដូចជារំភើបនៅក្នុងការចូលក្នុងពិធីដ៏សក្ការៈ។ ណែនាំឲ្យយើងទីមួយលើកតម្កើងសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងទីពីរណែនាំឲ្យយើងជួបជាមួយព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់។ នៅកម្ពុជាយើងអត់ទាន់មានវិសាលវិហា ឬអាសនៈវិហារទេ នៅពេលខ្ញុំអាយុ៨ឆ្នាំម្តាយខ្ញុំបានណែនាំឲ្យខ្ញុំចូលនៅក្នុងពិធីតែងតាំងបូជាចារ្យ នៅក្នុងអាសនៈវិហារដ៏ធំនៅក្នុងភូមិភាគកំណើតរបស់ខ្ញុំ។ នៅពេលនោះ មានបូជាចារ្យជាង៤០០អង្គ នៅពេលហែចូលមានប្រវែងជិត១០០ម៉ែត្រ អ្វីដែលខ្ញុំចាំគឺពិធីយ៉ាងឱឡារិកបំផុត វាចូលនៅក្នុងខ្លួនធ្វើឲ្យយើងរំភើបរហូតដល់សព្វថ្ងៃ។ ខ្ញុំជឿថា ប្អូនៗដែលមានតួនាទីនេះទោះបីយើងនៅក្មេងក៏ដោយ ប្រហែលអត់ទាន់យល់អស់ ប៉ុន្តែថ្ងៃណាមួយក៏យល់ដែរ។ ដូចយើងបានស្ដាប់សក្ខីភាពរបស់បងប្រុស វី សំណាង អំបាញ់មិញ យើងនឹកឃើញអ្វីដែលកើតឡើងនៅពេលយើងអាយុប្រាំពីរប្រាំបីឆ្នាំ។ ពេលយើងចូលអភិបូជាដំបូង ពេលយើងចាប់ផ្ដើមមើលលោកបូជាចារ្យ ដែលយកចិត្តទុកដាក់ថ្វាយអភិបូជាយ៉ាងស្អាត ពេលយើងចូលនៅក្នុងពិធីយ៉ាងឱឡារិកបំផុត។ វាប៉ះនឹងដួងចិត្តរបស់យើងរហូតដល់យើងយល់ថា ពេលក្រោយថ្ងៃនេះខ្ញុំបានជួបជាមួយព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ប្អូនៗនឹងមានបទពិសោធន៍នេះថ្ងៃណាមួយ នៅពេលចូលអភិបូជាដោយបម្រើយ៉ាងជិតៗអាសនៈ កំពុងមើលព្រះកាយព្រះគ្រីស្តគិតថា ថ្ងៃនេះខ្ញុំបានជួបជាមួយព្រះយេស៊ូផ្ទាល់មែនទែន។ នេះជាបទពិសោធន៍ដែលបានភ្ជាប់អស់មួយជីវិតនៅក្នុងអំណរសប្បាយ ដោយដឹងថាយើងបានមានចិត្តស្លូតបូត យើងបានយកចិត្តទុកដាក់បម្រើព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងអភិបូជា ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ នេះជាអ្វីដែលយើងត្រូវតែទទួល។ សម្រាប់យើងនៅពេលយើងចូលនៅក្នុងអភិបូជាក៏ដូចគ្នាដែរ យើងមិនចូលនៅក្នុងពិធីមួយធម្មតាទេ យើងមិនចូលនៅក្នុងពេលវេលាមួយដែលណែនាំឲ្យយើងនឹកឃើញនេះនឹកឃើញនោះ យើងចូលនៅក្នុងសក្ការបូជារបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ត។ ហេតុនេះហើយ យើងដឹងថានៅពេលនោះ យើងស្ដាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលនោះយើងទទួលព្រះកាយព្រះគ្រីស្ត ដើម្បីភ្ជាប់ជិតស្និតថែមជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីយល់ថាពិតមែនព្រះអង្គគង់នៅជាមួយខ្ញុំ។ ថ្ងៃនេះ យើងគោរពសន្តអូគូស្តាំង គាត់បានដើរតាមផ្លូវផ្សេងៗ រកមិនឃើញព្រះជាម្ចាស់ និងម្ដាយគាត់ឈ្មោះ មូនីកា គាត់យំនិងអធិដ្ឋានឲ្យកូនគាត់កែប្រែចិត្តគំនិត រកឃើញព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងជីវិតគាត់។ ដោយសារ ការអធិដ្ឋានរបស់ម្ដាយគាត់ គាត់បានរកឃើញព្រះជាម្ចាស់ពិតមែន ប៉ុន្តែមិនមែនរកឃើញព្រះជាម្ចាស់នៅខាងក្រៅ មិនមែនរកឃើញព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងពិធីអភិបូជាទេ គាត់បានរកឃើញព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់។ គាត់ភ្ញាក់ពីដេក និងគាត់យល់ថាខ្ញុំស្វែងយល់ព្រះជាម្ចាស់យូរឆ្នាំហើយ ប៉ុន្តែឥលូវនេះខ្ញុំយល់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំពីដើមរៀងមក។ បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ ខ្ញុំគិតថានៅពេលបងប្អូនចូលនៅក្នុងពិធីអភិបូជាម្តងៗ ជាពេលវេលាដើម្បីមានបទពិសោធន៍នេះម្ដងទៀត គឺព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈព្រះបន្ទូល តាមរយៈព្រះកាយព្រះគ្រីស្ត យកចិត្តទុកដាក់នឹងយើង ដើម្បីយកយើងជាទីលំនៅ ជាព្រះដំណាក់របស់ព្រះអង្គ។ ដោយដឹងថាក្នុងដួងចិត្តរបស់យើង យើងមានព្រះជាម្ចាស់ដែលគង់នៅ។ ថ្ងៃនេះ យើងស្ដាប់នៅក្នុងគម្ពីរដំណឹងល្អ អំពីរបៀបដែលយើងត្រូវការអញ្ជើញភ្ញៀវ មិនមែនអញ្ជើញតែមិត្តសម្លាញ់ ឬអ្នកដែលយើងមាននិស្ស័យ។ ប៉ុន្តែ អញ្ជើញភ្ញៀវណាក៏បាន ជាពិសេសអ្នកក្រីក្រ អ្នកតូចតាច ជនមានពិការភាព អ្នកដែលគ្មានទីពឹង។ ដោយដឹងថា គេអត់មានអ្វីសងគុណដល់យើងបានទេ យើងត្រូវតែអញ្ជើញគេទទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលយើងចូលនៅក្នុងពិធីអភិបូជា នៅពេលនោះយើងជាព្រះសហគមន៍ ជាសហគមន៍របស់គ្រីស្តបរិស័ទដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅ។ មានន័យថា នៅពេលយើងចូលពិធីអភិបូជាគឺយើងទទួលលិខិតអញ្ជើញយ៉ាងពិសេសបំផុត គឺព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ដែលអញ្ជើញយើងជាភ្ញៀវកិត្តិយស។ បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ នៅក្នុងពិធីអភិបូជាយើងមានមហាកិត្តិយស ដោយសារជាព្រះយេស៊ូផ្ទាល់ដែលអញ្ជើញយើង។ ដូច្នេះ កុំឲ្យយើងខ្លាចមកជិតអាសនៈ ដើម្បីភ្ជាប់ជាមួយព្រះយេស៊ូផ្ទាល់។ ជួនកាល ខ្ញុំអត់សូវយល់មូលហេតុអ្វីយើងចង់អង្គុយនៅខាងក្រៅ ខ្ញុំទេសនាអ្វីក៏បានព្រោះស្ដាប់មិនឮ មើលមិនឃើញ។ ប៉ុន្មានអាទិត្យមុន ខ្ញុំនៅប្រទេសបារាំង នៅភូមិកំណើតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានទៅព្រះវិហារដែលខ្ញុំធ្លាប់ទៅពេលខ្ញុំនៅក្មេងរហូតដល់អាយុ១៨ឆ្នាំ ដែលខ្ញុំទទួលការត្រាស់ហៅ។ ខ្ញុំបានមើលឃើញកន្លែងដែលខ្ញុំធ្លាប់អង្គុយ ដោយសាររាល់អាទិត្យជាមួយឪពុកម្ដាយខ្ញុំអង្គុយនៅកៅអីទីមួយខាងស្ដាំ ខ្ញុំចូលចិត្តនៅមុខដើម្បីស្ដាប់ ដើម្បីមើល ដើម្បីដឹងថាយើងជាភ្ញៀវដែលព្រះជាម្ចាស់អញ្ជើញ។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំប្រហែលជាមិននឹកឃើញ តែនៅពេលនេះខ្ញុំនឹកឃើញដែរ។ ដូច្នេះ ជាពេលវេលាមួយយ៉ាងពិសេសនៅក្នុងអភិបូជាដោយដឹងថា គឺទី១ព្រះជាម្ចាស់អញ្ជើញយើង នៅពេលនោះកុំភ្លេចព្រះជាម្ចាស់អញ្ជើញយើង ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់មិនទន្ទឹងរង់ចាំអ្វីពីយើងទេ។ ដោយសារ ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពេញលក្ខណៈ ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះដ៏វិសុទ្ធ។ ក៏ប៉ុន្តែ វត្តមានរបស់យើងសំខាន់ណាស់ រាល់ថ្ងៃអាទិត្យឲ្យយើងយល់ថាពេលយើងភ្ញាក់ពីដេក ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃអាទិត្យ ថ្ងៃនេះខ្ញុំរៀបចំខ្លួនដើម្បីចូលអភិបូជា។ សម្រាប់យើងជាគ្រីស្តបរិស័ទ ឥរិយាបថក៏សំខាន់ សម្លៀកបំពាក់របស់យើងក៏សំខាន់ដែរ យើងទុកសម្លៀកបំពាក់មួយកំផ្លេរពិសេស ដើម្បីចូលអភិបូជាថ្ងៃអាទិត្យ។ កុំឲ្យយើងចូលអភិបូជាពាក់ខោសេរីថ្មី ដែលរហែកអស់ហើយ ពេលយើងចូលអភិបូជាយើងដឹងថាដូចយាយៗចូលវត្ត។ យើងចូលនៅក្នុងពិធីដ៏សក្ការៈ យើងជាភ្ញៀវកិត្តិយសរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទោះបី ព្រះជាម្ចាស់មិនបានសរសេរលិខិតអញ្ជើញ ប៉ុន្តែយើងដឹងថាយើងជាភ្ញៀវកិត្តិយស។ ដូច្នេះ ថ្ងៃនេះយើងត្រូវតែរៀបចំឥរិយាបថរបស់យើង ដើម្បីចូលរួមពិធីអភិបូជាជារៀងរាល់អាទិត្យ ជាពិសេសដើម្បីដឹងថាវត្តមានរបស់យើង គឺណែនាំវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺមិនមានអ្វីថែមទៀតនៅក្នុងព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែ ដឹងថាធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់ពោរពេញដោយព្រះហឫទ័យស្រឡាញ់យើង នៅថ្ងៃណាមួយយើងនឹងទទួលសិរីរុងរឿងរួមជាមួយព្រះអង្គនៅស្ថានបរមសុខ។ ដូច្នេះ ឲ្យយើងកែប្រែចិត្តគំនិតដោយដឹងថា នៅថ្ងៃអាទិត្យជាថ្ងៃដែលព្រះជាម្ចាស់អញ្ជើញយើងជាភ្ញៀវកិត្តិយស។ យើងមានអ្នកបម្រើអាសនៈដែលបម្រើយើងមែន ដែលស្វាគមន៍យើងមែន ប៉ុន្តែពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ យើងធ្វើដូចម្ដេចដើម្បីបម្រើដែរ យើងធ្វើដូចម្ដេចដើម្បីទទួលស្វាគមន៍ទាំងវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ទាំងបងប្អូនឯទៀតៗដើម្បីបង្កើតគ្រួសារមួយ។ យើងអាចធ្វើបាន លុះត្រាតែ ”យើងមានចិត្តស្លូតបូតនៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលកូនធ្វើ” ដូចក្នុងអត្ថបទបេនស៊ីរ៉ាកថ្ងៃនេះ។ ប៉ុន្មានថ្ងៃទៀត ព្រះសហគមន៍មានអំណរសប្បាយតែងតាំងឧបដ្ឋាកបីនាក់ ឧបដ្ឋាកមានន័យថាបម្រើ។ នៅពេលបងប្អូនបានទទួលពិធីជ្រមុជទឹក នៅពេលនោះយើងទទួលឋានៈបី ជាព្រះមហាក្សត្រ ជាបូជាចារ្យ និងជាព្យាការី។ យើងមិនមែនបូជាចារ្យដែលទទួលអគ្គសញ្ញាតែងតាំង ប៉ុន្តែយើងជាបូជាចារ្យនៅក្នុងអត្ថន័យថា យើងគ្រីស្តបរិស័ទយើងចូលរួមដើម្បីថ្វាយបង្គំដែរ យើងចូលរួមដើម្បីអធិដ្ឋានដែរ។ ថ្ងៃនេះ តាមពិតខ្ញុំចង់ថែមថា មិនមែនតែបូជាចារ្យទេ យើងជាឧបដ្ឋាកដែរ នៅក្នុងឋានៈជាអ្នកបម្រើ។ យើងជាអ្នកបម្រើផង យើងជាអ្នកថ្វាយបង្គំគោរពដល់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីទទួលជីវិតថ្មីផ្ទាល់ខ្លួន និងណែនាំដើម្បីឲ្យបងប្អូនឯទៀតៗទទួលជីវិតថ្មី។ ដូច្នេះ ថ្ងៃនេះយើងអធិដ្ឋានដើម្បីយើងជាព្រះសហគមន៍យកចិត្តទុកដាក់មែនទែន ដើម្បីឲ្យពិធីនីមួយៗទៅជាពិធីសក្ការៈ។ ប៉ុន្តែ មិនមែនតែសក្ការៈដោយសារអ្នកបម្រើអាសនៈ ដោយសារលោកបូជាចារ្យ តែសក្ការៈដោយសារព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះដ៏វិសុទ្ធគង់នៅជាមួយយើង។ ប៉ុន្តែ សក្ការៈដោយសារយើងដែរ របៀបដែលយើងចូលរួម
អភិបូជាអគ្គសញ្ញាលាបថ្ងាស ធ្វើនៅព្រះសហគមន៍សន្តសិលា ពោធិ៍ធំ
ភ្នំពេញខាងជើង ថ្ងៃទី៤ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០២២ អត្ថបទទី១៖ ព្រះប្រាជ្ញាញាណ ៩,១៣-១៨តើនរណាអាចស្គាល់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គបាន? ប្រាញ ៩,១៣អត្ថបទទី២៖ ភីលេម៉ូន ៩-១០,១២-១៧សូមទទួលគាត់ឲ្យបានដូចទទួលខ្ញុំផ្ទាល់ដែរ។ ភល ១៧ដំណឹងល្អ៖ លូកា ១៤,២៥-៣៣អ្នកណាមិនលីឈើឆ្កាងរបស់ខ្លួនមកតាមខ្ញុំទេ អ្នកនោះក៏ពុំអាចធ្វើជាសាវ័ករបស់ខ្ញុំបានដែរ។ លក ១៤,២៧ “ទៅជាសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូ” បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ យប់មិញខ្ញុំមើលនៅក្នុងយូធូប អំពីពិធីអធិដ្ឋានដ៏ធំមួយនៅឆ្នាំ១៩៩៧ ជាមួយសម្ដេចប៉ាប យ៉ូហានប៉ូលទី២នៅទីក្រុងប៉ារីស គឺទិវាយុវជនពិភពលោក។ នៅពេលនោះ មានមួយលាននាក់ដែលមកពីជុំវិញពិភពលោកជួបជុំគ្នា សម្ដេចប៉ាបបានធ្វើពិធីជ្រមុជទឹក និងអគ្គសញ្ញាលាបថ្ងាសដល់បេក្ខជន២០នាក់ នៅក្នុងនោះមានខ្មែរម្នាក់។ ពេលឃើញគេទទួលពិធីជ្រមុជទឹកពីសម្ដេចប៉ាប ដូចជាទឹកភ្នែកហូរ តែមិនមែនហូរដោយសារពិបាកចិត្ត គឺហូរដោយសាររំភើប។ ពេលទទួលអគ្គសញ្ញាលាបថ្ងាសពីសម្ដេចប៉ាប បេក្ខជនញញឹមយ៉ាងស្អាតដូចជាទទួលព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធយ៉ាងពេញលក្ខណៈ។ សម្ដេចប៉ាប យ៉ូហានប៉ូលទី២ បានក្លាយទៅជាសន្តពីប៉ុន្មានឆ្នាំហើយ ថ្ងៃនេះនៅទីក្រុងរ៉ូមសម្ដេចប៉ាប ហ្វ្រង់ស៊ីស្កូ បានតែងតាំងសម្ដេចប៉ាប យ៉ូហានប៉ូលទី១ ទៅជាអ្នកដែលពោរពេញដោយសុភមង្គល ជាជំហានទីមួយមុនក្លាយទៅជាសន្ត។ យ៉ូហានប៉ូលទី១ យើងអត់សូវស្គាល់ទេ យ៉ូហានប៉ូលទី១ធ្វើជាសម្ដេចប៉ាបបានតែ៣៣ថ្ងៃ ហើយព្រះអង្គសោយទិវង្គត។ ពេលយើងនឹកឃើញសម្ដេចប៉ាប យ៉ូហានប៉ូលទី១ យើងនឹកឃើញតែរឿងមួយពីព្រះអង្គ គឺព្រះអង្គពូកែញញឹម។ ពិភពលោកបានភ្ញាក់ ដោយសារពីសម័យដើមសម្តេចប៉ាបដូចជាព្រះមហាក្សត្រ។ ព្រះអង្គញញឹម ដោយសារទ្រង់ទតឃើញវត្តមានរបស់ព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ និងព្រះយេស៊ូនៅក្នុងជីវិតព្រះអង្គ។ ជាមូលហេតុថ្ងៃនេះ ព្រះសហគមន៍អាចទទួលស្គាល់ថាទ្រង់អាចធ្វើជាសន្តបាន។ ថ្ងៃនេះ ប្អូនៗដែលទទួលអគ្គសញ្ញាលាបថ្ងាសដឹងថា អនាគតរបស់យើងគឺរស់នៅជាមួយព្រះជាម្ចាស់ គោលដៅរបស់យើងគឺទទួលជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ គោលដៅរបស់យើង គឺទៅជាសន្តសន្តីម្យ៉ាង មានន័យថារស់នៅអស់ពីសមត្ថភាពនៅក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ រស់នៅអស់ពីសមត្ថភាពដោយខិតខំស្ដាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សន្តសន្តី មិនមានន័យថាអ្នកបរិសុទ្ធមួយរយភាគរយ ប៉ុន្តែយើងយកចិត្តទុកដាក់រស់នៅតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ។ បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ នៅពេលខ្ញុំមកដល់ព្រឹកមិញនៅព្រះវិហារសន្តសិលាពោធិ៍ធំ ពេលជួបជាមួយបងប្អូនលោកអភិបាល លី ខ្ញុំរំភើបណាស់។ ខ្ញុំនឹកឃើញប៉ុន្មានខែមុខ ខ្ញុំបានមកថ្វាយអភិបូជានៅទីនេះ ខ្ញុំបានទេសនាថា ពោធិ៍ធំជាកន្លែងពិសេស ជាកន្លែងដែលយើងបានស្គាល់យ៉ាងច្បាស់លោក ឆ្មារ សាឡាស់ និងលោក ឆ្មារ សាឡឹម ដែលជាមរណៈសាក្សីយើង។ ជាកន្លែងដែលលោក ឆ្មារ សាឡឹម បានថ្វាយអភិបូជាបុណ្យចម្លងចុងក្រោយមុនខ្មែរក្រហមចូលទីក្រុងភ្នំពេញ មុនគាត់ចេញធ្វើដំណើរទៅតាំងគោក។ ជាកន្លែងដែលយើងបានបង្កើតលោកបូជាចារ្យជំនាន់ក្រោយម្នាក់គឺលោកឪពុក លី ឥលូវនេះសម្តេចប៉ាបជ្រើសរើសលោក លី ជាអភិបាលសម្រាប់កំពង់ចាម។ ចូលនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ព្រះសហគមន៍នៅក្នុងសតវត្សទី២០និង២១ ដោយសារនៅក្នុងសតវត្សយើងជាលើកទីមួយ ដែលយើងមានអភិបាលព្រះសហគមន៍ជាជនជាតិខ្មែរ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងសតវត្សទី២០ដែរ ដោយសារពីឆ្នាំ១៩៧៧ដែលលោក ឆ្មារ សាឡាស់ លោក សាឡឹម លោក សម្រើន និងលោកអភិបាល ទេព អ៊ីម បានស្លាប់ជាលើកទីមួយដែលយើងមានអភិបាលខ្មែរនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តព្រះសហគមន៍កាតូលិកយើងពីឆ្នាំ១៩៧៧រហូតដល់បច្ចុប្បន្ន។ សម្រាប់កំពង់ចាម ជាមហាកំពូលដោយសារនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តកំពង់ចាមខ្លី បង្កើតនៅឆ្នាំ១៩៦៨ជាលើកទីមួយដែលមានអភិបាលខ្មែរ។ មានលោក លេស្វេស )MEP) មានលោក អង់តូនី (MEP) និងលោក លី ដែលបន្តពីលោកអន់តូនី ធ្វើជាលោកអភិបាលថ្មី។ អ្វីដែលខ្ញុំចង់និយាយ នៅពេលយើងមើលប្រវត្តិសាស្រ្តព្រះសហគមន៍របស់យើង ដែលជាប្រវត្តិសាស្រ្តសំខាន់បំផុតសម្រាប់ភូមិភាគភ្នំពេញ សម្រាប់ប្អូនៗដែលថ្ងៃនេះសុំទទួលអគ្គសញ្ញាលាបថ្ងាស។ នៅពេលយើងស្ដាប់គម្ពីរដំណឹងល្អថ្ងៃនេះ យើងត្រូវតែសួរថា តើខ្ញុំជាគ្រីស្តបរិស័ទនៅលើទឹកដីក្ដីកណ្ដាល ពោធិ៍ធំ តើខ្ញុំជាគ្រីស្តបរិស័ទនៅលើទឹកដីព្រះសហគមន៍កាតូលិកកម្ពុជា ខ្ញុំធ្វើដូចម្ដេចដើម្បីទៅជាសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូដ៏ពេញលក្ខណៈ? យើងមានគំរូ សន្ត យ៉ូហានប៉ូលទី២ យើងមានគំរូ យ៉ូហានប៉ូលទី១ យើងមានគំរូ ឆ្មារ សាឡាស់ និង សាឡឹម យើងមានគំរូដែលរស់នៅសព្វថ្ងៃជាគ្រូគង្វាល គឺលោក លី ដែលពីដើមជាអ្នកនេសាទត្រីនៅទន្លេ ពីអ្នកនេសាទត្រីទៅជាអ្នកនេសាទមនុស្សដ៏ពេញលក្ខណៈ។ ថ្ងៃនេះ យើងស្ដាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូ “បើអ្នកណាចង់មកតាមខ្ញុំ តែមិនស្រឡាញ់ខ្ញុំខ្លាំងជាងឪពុកម្ដាយ ប្រពន្ធកូន បងប្អូនប្រុសស្រី និងជីវិតខ្លួនទេ អ្នកនោះពុំអាចធ្វើជាសាវ័ករបស់ខ្ញុំបានឡើយ អ្នកណាមិនលីឈើឆ្កាងរបស់ខ្លួនមកតាមខ្ញុំទេ អ្នកនោះក៏ពុំអាចធ្វើជាសារ័ករបស់ខ្ញុំបានដែរ”។ ពេលស្ដាប់នេះ ប្អូនៗដែលនៅក្មេងៗប្រហែសកំពុងភ័យ ធ្វើដូចម្តេចត្រូវស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូជាងឪពុកម្ដាយ ធ្វើដូចម្ដេចដើម្បីស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូជាងប្ដី។ ដោយសារអត្ថបទគម្ពីរនេះ យើងធ្លាប់លឺគេថាសាសនាយេស៊ូណែនាំឲ្យយើងមិនស្រឡាញ់ឪពុកម្ដាយ សាសនាយេស៊ូណែនាំឲ្យយើងមិនគោរពឪពុកម្ដាយ…។ គេយល់ច្រលំ ព្រះយេស៊ូមិនដែលថាកុំស្រឡាញ់ឪពុកម្ដាយ ឬកុំស្រឡាញ់ប្រពន្ធកូនទេ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូចង់បង្ហាញថាព្រះអង្គជាអាទិភាពនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ថ្ងៃនេះដែលយើងទទួលអគ្គសញ្ញាលាបថ្ងាស ដើម្បីទៅជាគ្រីស្តបរិស័ទដ៏ពេញលក្ខណៈ ទោះបីនៅក្មេងក៏ដោយយើងយល់ថា ព្រះយេស៊ូភ្ជាប់ជាមួយយើងអស់កល្បជានិច្ច។ នៅពេលទទួលអគ្គសញ្ញាជ្រមុជទឹក នៅពេលនោះយើងបានបំពាក់អាវស ដើម្បីបង្ហាញថាយើងបំពាក់ព្រះយេស៊ូផ្ទាល់។ ប៉ុន្តែ អាវនេះដោះចេញមិនកើតទេ វាភ្ជាប់ជាមួយយើងអស់មួយជីវិត។ ហេតុនេះហើយ នៅពេលយើងជាគ្រីស្តបរិស័ទ ប្រសិនបើយើងចង់ធ្វើជាសាវ័ករបស់ព្រះជាម្ចាស់ យើងយកព្រះជាម្ចាស់ជាអាទិភាពនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ពេលយើងមើលលោក ឆ្មារ សាឡាស់ គឺជាអ្វីដែលគាត់បានធ្វើនៅពេលគាត់កំពុងរៀនបន្តនៅប្រទេសបារាំង លោក អ៊ីវរ៉ាមុស ហៅគាត់ឱ្យមកវិញ។ គាត់មកវិញភ្លាម ទោះបីដឹងថាសង្រ្គាមចាប់ផ្ដើមហើយ នៅពេលគាត់ទទួលអគ្គសញ្ញាតែងតាំងជាអភិបាល បីថ្ងៃក្រោយមកគេមកចាប់គាត់ ដើម្បីបណ្តេញចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញ។ នៅពេលនោះ គាត់ចេញធ្វើដំណើរគាត់បានយកតែវ៉ាលីតូចមួយ នៅក្នុងនោះគាត់ដាក់សម្ភារៈគ្រឿងសក្ការៈដើម្បីថ្វាយអភិបូជា។ ដោយសារ គាត់យល់ថាយើងបានផ្ញើជីវិតទៅលើព្រះជាម្ចាស់ ព្រះជាម្ចាស់ជាអាទិភាព។ ប៉ុន្តែ នៅពេលយើងផ្ញើជីវិតទៅលើព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនដើម្បីមានជីវិតកំសត់ទុរគតទេ គឺដើម្បីរកឃើញសុភមង្គល។ សុភមង្គលពិសេសដែលយើងមាន គឺដឹងថា យល់ថាយើងជាកូនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដឹងថាយើងមានព្រះបិតាដែលស្រឡាញ់យើង។ ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះជាម្ចាស់ យើងជាមនុស្សតូចតាចសាមញ្ញធម្មតា ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងនឹកឃើញមួយភ្លែត ជួនកាលយើងត្រូវការបើកភ្នែកតិចៗ បើកបេះដូងតិចៗដើម្បីនឹកឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើសខ្ញុំផ្ទាល់ ដើម្បីទៅជាកូនរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះជាម្ចាស់ដែលជាព្រះដ៏មានឬទ្ធានុភាពសព្វប្រការ បានជ្រើសរើសខ្ញុំដើម្បីធ្វើជាកូនរបស់ព្រះអង្គមិនធម្មតាទេ។ យើងមានអំណរសប្បាយ ដោយសារយើងនឹកឃើញនេះ ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់ខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំងណាស់ ព្រះជាម្ចាស់ជ្រើសរើសខ្ញុំធ្វើជាបុត្រាបុត្រី។ ព្រះជាម្ចាស់ណែនាំឲ្យខ្ញុំធ្វើដំណើរពីមូយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ដើម្បីថ្ងៃណាមួយអាចមើលឃើញព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ នេះជាអំណរសប្បាយដែលយើងមាន។ ដូច្នេះ អំណរសប្បាយនេះណែនាំឲ្យយើងចេះស្វាគមន៍បងប្អូនឯទៀតៗជាបងប្អូនពិតមែន។ នៅក្នុងព្រះសហគមន៍ទាំងពីរ ដែលយើងចូលអភិបូជារួមគ្នាថ្ងៃនេះ ទាំងសន្តសិលាពោធិ៍ធំ ទាំងសន្តយ៉ូសែបក្ដីកណ្ដាល យើងជាបងប្អូននៅក្នុងព្រះយេស៊ូគ្រីស្ត។ យើងមិនមែនជាសាសន៍ដទៃ យើងមិនមែនជាមនុស្សដែលមិនចង់មើលគ្នា ប៉ុន្តែយើងជាបងប្អូនគ្នា។ ដោយសារយើងមានព្រះបិតាដែលស្រឡាញ់យើងទាំងអស់ យើងជាបងប្អូនគ្នាដោយសារយើងមានព្រះបិតាតែមួយ ដែលណែនាំឲ្យយើងទៅជាកូនរបស់ព្រះអង្គ។ ដូច្នេះ យើងត្រូវការគិតធ្វើដូចម្ដេចដើម្បីស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកជាបងប្អូនដ៏ពិតប្រាកដ។ សព្វថ្ងៃ នៅក្នុងពិភពលោកសង្គ្រាមក៏មាន នៅក្នុងគ្រួសាររបស់យើងជួនកាលឈ្លោះគ្នាក៏មាន នៅក្នុងព្រះសហគមន៍របស់យើងជួនកាលអត់ចេះគោរពគ្នា អត់ចេះស្រឡាញ់គ្នា អន់ចិត្តគ្នា ច្រណែនគ្នាក៏មានដែរ។
អភិបូជារំលឹកសន្តីតេរេសានៅកាល់គូថាធ្វើនៅភូមិគ្រឹះមេត្តាករុណា
ភ្នំពេញ ថ្ងៃទី៥ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០២២ អត្ថបទទី១៖ កូរិនថូស ទី១ ៥,១-៨ថ្វីដ្បិតតែរូបកាយខ្ញុំមិននៅជាមួយបងប្អូន តែវិញ្ញាណខ្ញុំនៅជាមួយបងប្អូនជានិច្ច។ ១ករ ៥,៣ដំណឹងល្អ៖ លូកា ៦,៦-១១តើត្រូវសង្គ្រោះជីវិតមនុស្ស ឬធ្វើឲ្យវិនាសអន្តរាយ? លក ៦,៩ “រិះគិតអំពីអនាគតតាមរយៈអ្នកម្តាយតេរេសា” បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ នៅថ្ងៃនេះ យើងគោរពអ្នកម្តាយតេរេសា ជាសន្តីដែលព្រះសហគមន៍បានទទួលស្គាល់ ក្នុងឆ្នាំ២០១៦ ជាអំណរសប្បាយសម្រាប់ព្រះសហគមន៍ទាំងអស់។ ជាពិសេសថ្ងៃនេះ ខ្ញុំចង់ឲ្យយុវជនយុវនារីគិតពិចារណា តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេចដើម្បីរស់នៅក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ដើម្បីចូលនៅក្នុងគម្រោងការរបស់ព្រះយេស៊ូសម្រាប់យើងផ្ទាល់? ពេលនៅក្មេងយើងគិតថា អនាគតរបស់យើងតើត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ? អនាគតតើយើងជាមនុស្សដូចម្ដេច? យើងចាប់ផ្ដើមដើរតាមព្រះយេស៊ូ ជាសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូ តើថ្ងៃអនាគតយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច ដើម្បីឲ្យជីវិតរបស់យើងភ្ជាប់ជាមួយនឹងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់? យើងបានស្ដាប់នៅក្នុងគម្ពីរថ្ងៃនេះ គឺព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ហើយយើងជាយុវជនយុវនារីដែលទទួលការត្រាស់ហៅពីព្រះជាម្ចាស់ ឲ្យក្លាយជាបុត្រធីតារបស់ព្រះអង្គ ហើយយើងធ្វើដូចម្តេចដើម្បីរស់នៅក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ពិសេស ដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានឲ្យយើង នេះគឺជាសំណួរមួយដ៏សំខាន់ណាស់។ ថ្ងៃនេះ យើងគោរពអ្នកម្តាយតេរេសាដែលជាសន្តី មិនមែនតែជាសន្តបុគ្គល ដែលគេគោរពតាំងពីសតវត្សរ៍មុននោះទេ។ យើងកំពុងតែនិយាយអំពីអ្នកម្តាយតេរេសា ដែលបានរស់នៅក្នុងសតវត្សរ៍ទីម្ភៃ មានន័យថាប៉ុន្មានឆ្នាំមុន។ ទោះបីយើងមិនបានស្គាល់គាត់ក៏ដោយ ប៉ុន្តែយើងដឹងថាគាត់គឺជាបងស្រីធម្មតា។ គាត់ជាសាសនទូតម្នាក់ ដែលចេញពីប្រទេសរបស់គាត់ (អាល់បេនៀ) ហើយគាត់ទៅដល់ប្រទេសឥណ្ឌា នៅក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ (ឡូរ៉េតូ) ដើម្បីធ្វើជាគ្រូបង្រៀន។ គាត់ជាគ្រូបង្រៀនធម្មតាម្នាក់ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃដែលយើងគោរពម្តាយតេរេសានៅថ្ងៃនេះ មានថ្ងៃមួយគាត់បានធ្វើដំណើរពេលគាត់ចេញពីបង្រៀន នៅពេលនោះគាត់បានឃើញអ្នកជំងឺម្នាក់ដែលកំពុងជិតស្លាប់នៅតាមផ្លូវ គាត់មិនចាប់អារម្មណ៍ទេហើយគាត់បន្តដំណើរទៅមុខ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលគាត់ទៅដល់ផ្ទះរបស់គាត់ គាត់នឹកឃើញអ្នកជំងឺនេះដដែល ហាក់ដូចជាមានអ្វីបុកគ្នានៅក្នុងខួរក្បាលរបស់គាត់មានអ្នកជំងឺផង និងរូបព្រះយេស៊ូនៅលើឈើឆ្កាងផង។ ក្រោយមក វាហាក់ដូចជានៅជាប់គ្នា ដែលអ្នកជំងឺកំពុងជិតស្លាប់នៅតាមផ្លូវ តាមពិតគឺព្រះយេស៊ូផ្ទាល់។ គាត់ក៏រត់ទៅរកអ្នកជំងឺដែលជិតស្លាប់ ក៏ប៉ុន្តែពេលនោះហួសពេលហើយ។ នៅពេលនោះ គាត់ចាប់ផ្ដើមសម្រេចចិត្ត តើខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីជួយអ្នកជំងឺ និងអ្នកក្រីក្រដែលកំពុងនៅតាមផ្លូវ? បន្ទាប់មក គាត់ក៏ចាប់ផ្ដើមប្រមូលយុវនារីខ្លះៗ ហើយក៏ចាប់ផ្តើមផ្ទះនៃសេចក្ដីសុខសាន្ត ផ្ទះនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់។ បន្តិចម្តងៗក្លាយទៅជាក្រុមបងស្រីដែលយើងស្គាល់ ហើយដែលកំពុងមានវត្តមាននៅភ្នំពេញ នៅសៀមរាប ក្នុងប្រទេសកម្ពុជាយើង ពីយូរឆ្នាំណាស់មកហើយ។ ម្តាយតេរេសាផ្ទាល់ ធ្លាប់បានមកដល់ទឹកដីកម្ពុជានៅក្នុងឆ្នាំ១៩៩១ ឬ១៩៩២ ហើយបានទទួលពីសម្តេចតេជោ ហ៊ុន សែន ផ្ទាល់នូវផ្ទះដែលយើងស្គាល់សព្វថ្ងៃ គឺផ្ទះនៅផ្លូវមុនីវង្ស ហើយបានក្លាយទៅជាសញ្ញាសម្គាល់របស់ព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្ដីស្រឡាញ់។ អ្នកម្តាយតេរេសា គឺជាគំរូសម្រាប់យើង ណែនាំឲ្យយើងមានកម្លាំងមែនទែន ដោយសារអ្នកម្តាយតេរេសាធ្លាប់បាននិយាយថា “មនុស្សយើងទាំងអស់មិនអាចធ្វើការអស្ចារ្យពិសេសនោះទេ ប៉ុន្តែយើងទាំងអស់គ្នាអាចស្រឡាញ់គេនៅក្នុងរបៀបអស្ចារ្យ ទោះបីយើងធ្វើអ្វីតូចតាចក៏ដោយ ប៉ុន្តែយើងអាចស្រឡាញ់គេនៅក្នុងរបៀបអស្ចារ្យ”។ ខ្ញុំគិតថា សម្រាប់បងប្អូនគ្រីស្តបរិស័ទថ្មីៗដែលទើបតែចាប់ផ្តើមដើរតាមព្រះយេស៊ូ ត្រូវគិតអំពីអនាគតរបស់ខ្ញុំ ប្រហែលជាយើងមិនអាចសង្គ្រោះពិភពលោកបាននោះទេ។ ប៉ុន្តែ យ៉ាងហោចណាស់យើងអាចយកចិត្តទុកដាក់ស្រឡាញ់ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ យើងអាចរៀបចំអ្វីដែលពិសេសនិងណែនាំឲ្យពិភពលោករបស់យើងកែប្រែបន្តិចម្តងៗ។ ម្តាយតេរេសាធ្លាប់និយាយដល់អ្នកកាសែតម្នាក់ដែលបានសួរទៅគាត់ថា តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្ដេចដើម្បីកុំឲ្យមានសង្គ្រាមក្នុងពិភពលោក? តើយើងធ្វើដូចម្ដេចដើម្បីឲ្យមនុស្សចេះស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកនៅក្នុងពិភពលោក? ម្តាយតេរេសាគ្មានចម្លើយអស្ចារ្យនោះទេ គាត់មើលមុខអ្នកកាសែតនោះ ហើយនិយាយថាដើម្បីឲ្យយើងមានសេចក្ដីសុខនៅក្នុងពិភពលោក គឺត្រូវចាប់ផ្តើមពីខ្លួនឯង ឲ្យខ្លួនឯងកែប្រែចិត្តគំនិតសិន ឱ្យខ្ញុំផ្ទាល់កែប្រែចិត្តគំនិតសិន ហើយក្រោយមកមានអ្វីកើតឡើង ដោយមើលឃើញស្នាព្រះហស្ថរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ម្សិលមិញព្រះសហគមន៍យើងបានតែងតាំងសម្តេចប៉ាប យ៉ូហានប៉ូលទីមួយ ពោរពេញដោយសុភមង្គល។ សម្តេចប៉ាប មានវត្តមានត្រឹមតែ៤៣ថ្ងៃ មានពេលខ្លីមែនទែន ប៉ុន្តែនៅក្នុងរយៈពេល៤៣ថ្ងៃនេះ គាត់មានឥទ្ធិពលលើព្រះសហគមន៍នៅក្នុងពិភពលោក ដោយសារតែគាត់ពូកែញញឹម។ អ្នកម្តាយតេរេសា ក៏បាននិយាយដែរថា “សេចក្ដីសុខសាន្តកើតឡើងដោយសារស្នាមញញឹមរបស់យើងទៅរកគេ នៅពេលយើងចាប់ផ្ដើមញញឹមទៅរកគេ គឺយើងចាប់ផ្ដើមសេចក្ដីសុខ សេចក្ដីស្រឡាញ់ សន្តិភាព និងការសហការគ្នា។ ដូច្នេះ យើងយល់ថាពួកគេយើងមិនបានធ្វើអ្វីអស្ចារ្យ ប៉ុន្តែយើងដឹងថានៅពេលដែលយើងចាប់ផ្ដើមញញឹមទៅរកគេ គឺជីវិតរបស់គេចាប់ផ្ដើមផ្លាស់ប្តូរ ដោយដឹងថាយើងស្រឡាញ់គេ យើងយកចិត្តទុកដាក់ជាមួយគេ។” សម្រាប់អនាគតរបស់យុវជនយុវនារី ខ្ញុំគិតថាអ្នកម្តាយតេរេសាមានគំនិតច្រើន ដែលណែនាំឲ្យយើងត្រូវតែមានកម្លាំង។ នៅពេលដែលយើងឃើញលោកីយ៍របស់យើង យើងឃើញពិភពលោករបស់យើង ប៉ុន្មានដងប៉ុន្មានសាយើងបានអស់សង្ឃឹម សង្គ្រាមក៏មាន យើងរត់តាមទ្រព្យសម្បត្តិ យើងគិតថាយើងជោគជ័យនៅក្នុងសង្គម លុះត្រាតែយើងមានលុយច្រើន យើងជោគជ័យនៅក្នុងជីវិតលុះត្រាតែយើងមានឋានៈ យើងជាអ្នកធំ ជាអ្នកដែលគេទទួលស្គាល់។ ប៉ុន្តែ ជួនកាលយើងក៏ធ្លាក់ទឹកចិត្តដែរ ដោយសារនៅពេលដែលយើងទៅមុខនៅក្នុងជីវិត មានគេច្រណែន មានគេស្អប់ មានគេខិតខំជិះជាន់ គេចង់សម្លាប់។ ដូច្នេះ អ្នកម្តាយតេរេសា មានប្រាំបីចំណុចណែនាំយើង ដើម្បីឲ្យយើងអាចតស៊ូនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងដើម្បី បង្កើតនូវពិភពថ្មីតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ទីមួយ យើងធ្លាក់ទឹកចិត្ត នៅពេលដែលមនុស្សនៅជុំវិញយើងមានចិត្តលោភលន់ មានចិត្តចង្អៀតចង្អល់ មានចិត្តស្អប់ មានចិត្តមើលងាយអ្នកតូចតាច។ ដូច្នេះ ដើម្បីឲ្យយើងអាចចូលនៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងបងប្អូនឯទៀតៗ យើងត្រូវយកចិត្តទុកដាក់អំពីការលើកលែងទោស។ នេះគឺជាមូលដ្ឋាននៃអ្វីៗទាំងអស់ នៅក្នុងទំនាក់ទំនង គឺការលើកលែងទោស។ ទីពីរ ប្រសិនបើយើងមានចិត្តល្អ មានចិត្តស្រឡាញ់ ជួនកាលណែនាំឲ្យអ្នកដទៃគិតថា គាត់ចិត្តល្អជាមួយខ្ញុំដោយសារគាត់មានគម្រោងការផ្សេង គាត់មានល្បិច គាត់អែបអបខ្ញុំ គាត់ផ្អែមជាមួយខ្ញុំ។ តែទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ឲ្យយើងបន្តមានចិត្តល្អ ចិត្តស្រឡាញ់ដែលចេញមកពីដួងចិត្តរបស់យើងដ៏ពិតប្រាកដមែន។ ទោះបីជាគេខិតខំរិះគន់យើង យើងត្រូវតែបន្តការតស៊ូដោយសារមានតែចិត្តល្អនិងចិត្តស្រឡាញ់ ដែលអាចណែនាំឲ្យបន្តិចម្តងៗពិភពលោករបស់យើង និងជីវិតរបស់យើងក្លាយទៅជាពិភពថ្មីនិងជីវិតថ្មី។ ទីបី ប្រសិនបើយើងចាប់ផ្ដើមជោគជ័យនៅក្នុងជីវិត ទោះបីជាមានសត្រូវដែរ ដែលគេចង់ឲ្យយើងបរាជ័យ ឲ្យយើងធ្លាក់ ក៏ប៉ុន្តែយើងត្រូវតែបន្តតស៊ូ ដើម្បីទទួលបានការជោគជ័យរបស់យើង។ ទីបួន ប្រសិនបើយើងមានចិត្តស្មោះត្រង់ និងបើយើងចេះយកចិត្តទុកដាក់មែនទែន យើងចាប់ផ្ដើមមើលមនុស្សយ៉ាងច្រើនដែលគ្មានចិត្តស្មោះត្រង់ ដែលកុហក់យើង ដែលនិយាយមិនល្អអំពីយើង។ ប៉ុន្តែ កុំឲ្យយើងធ្លាក់ទឹកចិត្ត ឱ្យយើងបន្តតស៊ូដោយមានចិត្តស្មោះត្រង់ ចំពោះបងប្អូនឯទៀតៗ ចិត្តស្មោះចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងចិត្តដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសកម្មភាពដែលយើងធ្វើ។ ទីប្រាំ ប្រសិនបើយើងជាមនុស្សដែលចាប់ផ្ដើមបង្កើតសកម្មភាពថ្មី បង្កើតកម្មវិធីថ្មី បង្កើតអ្វីដែលពិសេស ភ្លាមៗមានមនុស្សដែលចង់បំផ្លាញនូវអ្វីដែលយើងកំពុងធ្វើ ក៏ប៉ុន្តែយើងត្រូវតែមានចិត្តតស៊ូ ដើម្បីឱ្យយើងបន្តបង្កើត។ ទីប្រាំមួយ ប្រសិនបើយើងជាមនុស្សម្នាក់ដែលមានអំណរសប្បាយ នៅក្នុងខ្លួនមានភាពស្ងៀមស្ងាត់ និងប្រាជ្ញាញាណ មួយរយភាគរយគឺមានមនុស្សដែលច្រណែនយើង។ មូលហេតុអ្វីគាត់សប្បាយ? មូលហេតុអ្វីគាត់មានភាពស្ងៀមស្ងាត់ និងឈ្លាសវៃ? ហើយគេចាប់ផ្តើមរកមធ្យោបាយដើម្បីឱ្យយើងបាត់អំណរសប្បាយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ឲ្យយើងបន្តយកចិត្តទុកដាក់ ធ្វើជាមនុស្សដែលចេះប្រមូលអំណរសប្បាយ ដែលមកពីព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ ពីព្រោះមានតែព្រះជាម្ចាស់ដែលប្រទានអំណោយសប្បាយ។ ទីប្រាំពីរ ប្រសិនបើថ្ងៃនេះយើងធ្វើអំពើល្អច្រើន យើងដឹងថាថ្ងៃស្អែកគេភ្លេចអស់ហើយ គេភ្លេចអ្វីដែលយើងខិតខំកសាង។ ប៉ុន្តែ សំខាន់ឱ្យយើងយកចិត្តទុកដាក់ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ធ្វើអំពើល្អមែនទែន។ ទីប្រាំបី ប្រសិនបើយើងឲ្យអ្វីៗទាំងអស់នៅក្នុងខ្លួនដល់បងប្អូនឯទៀតៗ គេចង់ទាមទារថែមទៀតនិងថែមទៀត ជួយនេះតែប៉ុណ្ណឹងមិនគ្រប់គ្រាន់នោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ កុំឲ្យយើងធ្លាក់ទឹកចិត្ត
អភិបូជាពិធីសុំចូលព្រះសហគមន៍ (ជំហានទី១)
ធ្វើនៅព្រះសហគមន៍សន្តីម៉ារីញញឹម ចំការទៀង តាកែវ ថ្ងៃទី២១ ខែសីហា ឆ្នាំ២០២២ “ការចងចាំ និងអត្តសញ្ញាណនៅក្នុងព្រះសហគមន៍កាតូលិកកម្ពុជា” អត្ថបទទី១៖ អេសាយ ៦៦,១៨-២១យើងជ្រើសរើសអ្នកខ្លះឲ្យធ្វើជាបូជាចារ្យ និងអ្នកខ្លះឲ្យធ្វើជាពួកលេវី។ អស ៦៦,២១អត្ថបទទី២៖ ហេប្រឺ ១២,៥-៧.១១-១៣ការវាយប្រដៅផ្ដល់ឲ្យអស់អ្នកដែលបានទទួលការអប់រំតាមរបៀបនេះមានសេចក្ដីសុខសាន្ត និងសេចក្ដីសុចរិតទុកជាផល។ ហប ១២,១១ដំណឹងល្អ៖ លូកា ១៣,២២-៣០ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមបើកទ្វារឲ្យយើងខ្ញុំផង។ លក ១៣,២៥ បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ ពិធីដែលយើងប្រារព្ធធ្វើថ្ងៃនេះ សុំចូលព្រះសហគមន៍ (ជំហានទីមួយ) ជាពិធីមួយដែលពោរពេញដោយអត្ថន័យ សម្រាប់ព្រះសហគមន៍យើងក្នុងភូមិភាគភ្នំពេញទាំងមូល យើងស្វាគមន៍ប្អូន១២នាក់ដែលសម្រេចចិត្តដើរតាមព្រះយេស៊ូ។ នៅពេលខ្ញុំបានទៅលេងប្រទេសបារាំងមួយខែ រាល់អាទិត្យខ្ញុំទៅតាមព្រះវិហារមួយចំនួន ជាព្រះវិហារចាស់ មានកន្លែងខ្លះ១០០០ឆ្នាំ និងខ្លះ៥០០ឆ្នាំ កន្លែងខ្លះ៨០០ឆ្នាំ។ ពេលថ្វាយអភិបូជានៅក្នុងព្រះវិហារទាំងនោះ ខ្ញុំនឹកឃើញដល់ព្រះសហគមន៍ដែលធ្វើដំណើរពីរាប់សតវត្ស។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានផ្ដល់សក្ខីភាពអំពីព្រះសហមគន៍នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដែលពិតមែនមានអាយុច្រើនដែរតាំងពីឆ្នាំ១៥៥៥។ ប៉ុន្តែ នៅឆ្នាំ១៩៧៥-១៩៧៩ ប្រទេសកម្ពុជាយើងបានធ្លាក់ក្នុងសង្រ្គាមស៊ីវិល ហើយព្រះសហគមន៍ចាប់ផ្តើមមានជីវិតឡើងវិញនៅឆ្នាំ១៩៩០។ ដូច្នេះ ពេលយើងគិតពីឆ្នាំ១៩៩០ រហូតដល់ឆ្នាំ២០២២ យើងមានតែ៣០ឆ្នាំតែប៉ុណ្ណឹង។ សម្រាប់ព្រះសហគមន៍សន្តីម៉ារីញញឹមចំការទៀងនេះមានអាយុតែ២២ឆ្នាំ សម្រាប់ព្រះសហគមន៍ត្រពាំងក្រញូងមានអាយុតែ៥ឆ្នាំ អត់ទាន់មានព្រះវិហារទៀត។ ប៉ុន្តែ នៅពេលគេស្ដាប់សក្ខីភាពដែលខ្ញុំផ្ដល់ អំពីព្រះសហគមន៍នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា គេបានចាប់អារម្មណ៍មែនទែន។ ចាប់អារម្មណ៍អំពីបងប្អូនដែលជាយុវជនយុវនារី ជួនកាលដែលជាយុវចាស់ដែលចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរដូចថ្ងៃនេះជាមួយព្រះយេស៊ូ។ ចាប់ផ្ដើមគិត តើជីវិតរបស់ខ្ញុំទៅណា? ថ្ងៃនេះយើងបានស្ដាប់ នៅពេលសុំចូលព្រះសហគមន៍ ខ្ញុំបានសួរ តើបងប្អូនសុំអ្វីពីព្រះសហគមន៍របស់ព្រះជាម្ចាស់? សូមចាំមួយជីវិតចម្លើយដែលយើងបានឆ្លើយនៅថ្ងៃនេះ គឺសុំជំនឿ។ សុំជំនឿដោយសារយើងដឹងថា ជំនឿផ្ដល់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច នេះជាព្រះសហគមន៍របស់យើង។ បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ នៅពេលយើងមើលព្រះសហគមន៍នៅក្នុងពិភពលោក ដែលមានអាយុជាង២០០០ឆ្នាំតាមព្រះយេស៊ូដែលសោយទិវង្គត ២០០០ឆ្នាំមុន ដែលមានអាយុចាស់នៅក្នុងប្រទេសមួយចំនួន ដែលមានអាយុក្មេងនៅក្នុងប្រទេសយើង។ យើងត្រូវការនឹកឃើញ យើងមានគោលដៅតែមួយ គឺទទួលជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ដោយសារជំនឿ។ ថ្ងៃនេះ យើងចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរដូចនៅក្នុងអត្ថបទទី១ថ្ងៃនេះ។ រូបគំនូរដែលមាននៅលើជញ្ជាំងព្រះវិហារនេះ មានផ្លូវដែលព្រះយេស៊ូបានដើរ ពីថ្ងៃដែលព្រះយេស៊ូត្រាស់ហៅក្រុមសាវ័ក ឡើងលើភ្នំ ក្រោយមកព្រះយេស៊ូធ្វើដំណើរដើម្បីជួបជាមួយអ្នកខ្វាក់ ជួបជាមួយកូនក្មេង ជួបជាមួយអ្នកក្រីក្រ ជួបជាមួយលោកសាខេ ជួបជាមួយស្រ្ដីសាម៉ារី ឡើងលើភ្នំជាមួយក្រុមសាវ័កម្តងទៀត។ ថ្ងៃនេះ ដែលយើងធ្វើជំហានទីមួយ យើងចូលនៅក្នុងដំណើររបស់ព្រះយេស៊ូដែរ យើងចាប់ផ្ដើមដើរតាមព្រះយេស៊ូ។ តាមពិតនៅពេលព្រះយេស៊ូបានត្រាស់ហៅក្រុមសាវ័កពីដើម គេអត់ដឹងថាគេទៅណា គេធ្លាប់សួរតើព្រះយេស៊ូមកពីណា? តើព្រះយេស៊ូមានកន្លែងស្នាក់នៅទីណា? ព្រះយេស៊ូឆ្លើយថា “សូមដើរតាមខ្ញុំ នោះអ្នកនឹងឃើញ”។ នេះជាពិធីដែលយើងចាប់ផ្ដើមថ្ងៃនេះ យើងអត់ទាន់ស្គាល់ព្រះយេស៊ូប៉ុន្មានទេ យើងអត់ទាន់ស្គាល់ព្រះសហគមន៍ប៉ុន្មានទេ យើងអត់ទាន់ស្គាល់ព្រះបន្ទូលប៉ុន្មានទេ។ ប៉ុន្តែ អំបាញ់មិញយើងបានប្រកាសយ៉ាងឱឡារឹក ដោយថ្វាយបង្គំដល់ឈើឆ្កាង “ខ្ញុំយកព្រះយេស៊ូជាទីពឹង” ដោយថ្វាយបង្គំដល់ព្រះគម្ពីរ “ខ្ញុំយកព្រះបន្ទូលជាទីពឹង” ដោយថ្វាយបង្គំមុខព្រះសហគមន៍ទាំងមូល “ខ្ញុំយកព្រះសហគមន៍ជាទីពឹង”។ ជីវិតដែលគ្មានទីពឹងជាជីវិតឯកោណាស់ ជីវិតដែលគ្មានទីពឹងជាជីវិតកំសត់ ប៉ុន្តែថ្ងៃនេះនៅពេលយើងសុំជីវិតអស់កល្បជានិច្ច យើងដឹងថាផ្លូវដែលយើងដើរត្រូវតែណែនាំយើង ឲ្យយើងរកឃើញជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ រូបនៅលើជញ្ជាំងដដែល ព្រះយេស៊ូបន្តធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងយេរូសាឡឹម ពីទីក្រុងយេរូសាឡឹមព្រះយេស៊ូឡើងលើភ្នំដើម្បីអធិដ្ឋាននៅសួនកេតសេម៉ានី។ ក្រោយមក គេកាត់ក្ដីព្រះយេស៊ូ ព្រះយេស៊ូសោយទិវង្គត ព្រះយេស៊ូមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ព្រះយេស៊ូមានព្រះជន្មថ្មី ក្រុមគ្រីស្តទូតបន្តធ្វើដំណើរ ជាព្រះសហគមន៍ដំបូង។ ប្រសិនបើយើងបន្តមើលទៀត មានផ្លូវមួយទៀតឡើងដល់ព្រះវិហារចំការទៀង ដល់សាលាសន្តហ្វ្រង់ស្វ័រ យើងធ្វើដំណើរជាមួយព្រះយេស៊ូ និងព្រះយេស៊ូធ្វើដំណើរជាមួយយើង។ ដូច្នេះ យើងលែងឯកោទៀតហើយដោយសារយើងមានព្រះយេស៊ូជាទីពឹង នេះជាអ្វីដែលយើងបានប្រកាស។ ដោយសារយើងមានព្រះបន្ទូលជាពឹង ដើម្បីដឹកនាំយើងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ តើយើងត្រូវការធ្វើអ្វីខ្លះ? នៅពេលយើងស្តាប់ព្រះបន្ទូលដូចថ្ងៃនេះ យើងបានឃើញព្រះយេស៊ូថា “ពិតមែនទ្វារដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូ ទ្វារដើម្បីចូលនៅក្នុងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ជាទ្វារចង្អៀត”។ ក៏ប៉ុន្តែ ទោះបីចង្អៀតក៏ដោយយើងដឹងថា យើងមានព្រះយេស៊ូដែលគង់នៅ លុះត្រាតែយើងថែរក្សាជំនឿរបស់យើង លុះត្រាតែយើងស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ពិត លុះត្រាតែយើងយកចិត្តទុកដាក់ជាមួយបងប្អូនឯទៀតៗ។ យើងយកព្រះសហគមន៍ជាទីពឹង យើងត្រូវការចូលនៅក្នុងជីវិតនៃព្រះសហគមន៍របស់យើង ដើម្បីឲ្យយើងចាក់គ្រឹះនៅលើទឹកដីកម្ពុជា។ ទោះបី ព្រះសហគមន៍របស់យើងនៅចំការទៀងនេះមានអាយុតែ២០ឆ្នាំ ប៉ុន្តែយើងចូលនៅក្នុងជីវិតនៃព្រះសហគមន៍កម្ពុជាសិន។ យើងត្រូវការទទួលមរតកទាំងអស់ យើងត្រូវការចូលនៅក្នុងការចងចាំ ដើម្បីរកឃើញអត្តសញ្ញាណរបស់យើងដែលជាគ្រីស្តបរិស័ទខ្មែរ។ យើងត្រូវការមើលឃើញពីសម័យដើមឆ្នាំ១៥៥៥ ដែលមានសាសនាទូតចាប់ផ្ដើមចូលនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ត្រូវការនឹកឃើញដល់ជនជាតិជប៉ុនដែលគេចខ្លួនពីប្រទេសគេ ដោយសាររដ្ឋអំណាចកំពុងសម្លាប់គ្រីស្តបរិស័ទ។ ដូច្នេះ គេចេញពីប្រទេសជប៉ុនមកដល់ប្រទេសកម្ពុជា ជិតពញាឮនៅក្នុងខេត្តកណ្ដាល យើងត្រូវការមើលឃើញជនជាតិឥណ្ឌូនេស៊ី ដែលចេញពីប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ីដែរ ដែលចូលនៅទឹកដីកម្ពុជាពីដើម។ យើងត្រូវការនឹកឃើញដល់គ្រីស្តបរិស័ទមួយចំនួន ដែលជាជនជាតិខ្មែរចាប់ផ្ដើមដើរតាមព្រះយេស៊ូពីរាប់រយឆ្នាំមុន។ យើងត្រូវការនឹកឃើញ មុនសម័យប៉ុលពតដែលយើងមានបូជាចារ្យខ្មែរបួនប្រាំអង្គ មានលោកអភិបាលខ្មែរមួយអង្គ គឺលោកអភិបាល ឆ្មារ សាឡាស់ និងមានលោក ទេព អ៊ឹម មួយអង្គទៀត។ យើងត្រូវការនឹកឃើញគ្រីស្តបរិស័ទ ដែលបានតស៊ូនៅក្នុងសម័យប៉ុលពត ដោយបានស្លាប់យ៉ាងច្រើនជាពិសេសបងស្រី លោកឪពុក លោកអភិបាល និងគ្រីស្តបរិស័ទមួយចំនួន។ ប៉ុន្តែ ទោះបីពិបាកក៏ដោយបានតស៊ូនៅក្នុងជំនឿ ដោយដឹងថាព្រះជាម្ចាស់មិនលះបង់ចោល។ យើងត្រូវការនឹកឃើញ ដល់គ្រីស្តបរិស័ទពីឆ្នាំ១៩៧៩ដល់ឆ្នាំ១៩៩០ ដែលអត់មានអភិបូជាទេដោយសារអត់មានបូជាចារ្យ។ គេបានធ្វើដំណើរដល់ព្រំដែនថៃ ដោយដឹងថានៅប្រទេសថៃយើងមានសាសនាទូតខ្លះធ្លាប់នៅខ្មែរ លោកបានផ្ញើព្រះកាយព្រះគ្រីស្តឲ្យគេនៅតាមព្រំដែន។ យើងត្រូវការនឹកឃើញដល់គ្រីស្ដបរិស័ទ ដែលត្រឡប់ពីជំរំវិញជាពិសេសនៅជុំគិរី គាត់បានទទួលជីវិតថ្មីនៅក្នុងជំរំនៅប្រទេសថៃ។ យើងត្រូវការនឹកឃើញ ដល់លោកអភិបាល អ៊ីវ និងលោកអភិបាល អេមីល ដែលបានថ្វាយអភិបូជាដំបូងនៅឆ្នាំ១៩៩០ នៅពេលបុណ្យចម្លង នៅពេលបុណ្យចូលឆ្នាំ។ អត់មានអភិបូជាពីឆ្នាំ១៩៧៧ នៅពេលលោក ឆ្មារ សាឡាស់ លោក ឆ្មារ សាឡឹម និងលោក សម្រើន បានស្លាប់។ យើងត្រូវការនឹកឃើញ ដល់ព្រះសហគមន៍របស់យើងដែលចាប់ផ្ដើមដើរបន្តិចម្ដងៗ យើងមានលោកគ្រូជៀងដែលបានទទួលពិធីជ្រមុជទឹកពីឆ្នាំ១៩៩៨។ នឹកឃើញដល់លោកឪពុក អ៊ុន សុន ដែលមានស្រុកកំណើតនៅភូមិចំការទៀងនេះ និងដែលបានទទួលអគ្គសញ្ញាតែងតាំងជាបូជាចារ្យនៅឆ្នាំ២០០១។ នឹកឃើញដល់សាសនាទូត ដែលបានមកប្រកាសដំណឹងល្អប្រចាំនៅនេះ នឹកឃើញអ្វីដែលបានកើតឡើងពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ ដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អពីព្រះសហគមន៍តែមួយ រហូតដល់សព្វថ្ងៃយើងមានព្រះសហគមន៍៨ ប្រហែលជិត៩ដែរ។ ដូច្នេះ ពេលយើងថាព្រះសហគមន៍ជាទីពឹង យើងមិនតែនឹកឃើញមនុស្សដែលយើងឃើញមុខពេលនេះ។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវការយល់ថាយើងចូលនៅក្នុងមរតកពិសេសពីក្រុមគ្រីស្តទូតមែន ប៉ុន្តែមរតករបស់យើងនៅក្នុងប្រទេសយើង។ យើងដឹងថា យើងចូលនៅក្នុងមរតកពិសេសហ្នឹងដែលជាកម្លាំង ដើម្បីឲ្យយើងដែលជាជំនាន់ថ្មីៗបន្តរស់នៅជាមួយព្រះយេស៊ូ និងណែនាំឲ្យព្រះសហគមន៍យើងមានជីវិត។ យើងត្រូវការអធិដ្ឋាន ដើម្បីឲ្យយើងមានយុវជនមួយចំនួនសុខចិត្តឆ្លើយតបទៅព្រះសហគមន៍ ទៅព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីបម្រើព្រះសហគមន៍ធ្វើជាបូជាចារ្យ ធ្វើជាបងសី្រ។ ព្រះសហគមន៍ដែលអត់មានបូជាចារ្យនៅក្នុងប្រទេស ជាព្រះសហគមន៍ដែលត្រូវតែងាប់
អភិបូជាអគ្គសញ្ញាលាបថ្ងាស ធ្វើនៅព្រះសហគមន៍សន្តីម៉ារីញញឹម ចំការទៀង តាកែវ
ថ្ងៃទី២៦ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០២២ “អត្តសញ្ញាណជាគ្រីស្តបរិស័ទ” អត្ថបទទី១៖ ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១៩,១៦ខ.១៩-២១ទៅវិញចុះ ខ្ញុំមិនឃាត់អ្នកទេ! ១ពង្ស ១៩,២០អត្ថបទទី២៖ កាឡាទី ៥,១.១៣-១៨ចូររស់នៅឲ្យស្របតាមព្រះវិញ្ញាណ នោះបងប្អូននឹងមិនបំពេញតាមបំណងចិត្តលោភលន់របស់លោកីយ៍ទៀតឡើយ។ កាឡ ៥,១៦ដំណឹងល្អ៖ លូកា ៩,៥១-៦២ព្រះអង្គបានចាត់អ្នកខ្លះឲ្យទៅមុន។ លក ៩,៥២ បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃពិសេស និងឱឡារិកបំផុតសម្រាប់ព្រះសហគមន៍របស់យើង នៅក្នុងមណ្ឌលសកម្មភាពតាកែវ ក៏ដូចជានៅក្នុងភូមិភាគភ្នំពេញទាំងមូលដែរ។ យើងមានបងប្អូនចំនួន១១៧នាក់ ដែលនឹងទទួលអគ្គសញ្ញាលាបថ្ងាស មានន័យថាទទួលព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ មានន័យថាទទួលដង្ហើមដែលមកពីព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់។ ទទួលដង្ហើមដែលបានចូលនៅក្នុងសួត នៅក្នុងដួងចិត្ត នៅក្នុងខ្លួនរបស់យើង ដើម្បីឱ្យយើងរស់នៅជាគ្រីស្តបរិស័ទដ៏ពេញលក្ខណៈ។ នេះជាអត្ថន័យនៃអគ្គសញ្ញាលាបថ្ងាស នៅក្នុងព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធដែលយើងទទួល យើងអាចទៅជាគ្រីស្តបរិស័ទដ៏ពេញលក្ខណៈ។ តើគ្រីស្តបរិស័ទដ៏ពេញលក្ខណៈដើម្បីធ្វើអ្វី? ដូចយើងបានស្តាប់នៅក្នុងអធិដ្ឋានចូល “យើងទៅជាគ្រីស្តបរិស័ទ ដើម្បីបង្កើតពិភពថ្មី”។ តើមានន័យដូចម្តេច សម្រាប់យើងជាគ្រីស្តបរិស័ទក្នុងសតវត្សទី២១នៅប្រទេសកម្ពុជា? បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ ប៉ុន្មានថ្ងៃមុនយើងបានប្រមូលចម្លើយពីភូមិភាគយើងទាំងមូល ដើម្បីផ្ញើទៅទីក្រុងរ៉ូមទាក់ទងនឹងសន្និបាត២០២១-២០២៣។ នៅក្នុង១៤ចំណុច ដែលយើងបានរៀបចំក្នុងភូមិភាគភ្នំពេញមានចំណុចមួយបាននិយាយថា “យើងយកចិត្តទុកដាក់ដើម្បីចូលយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងអត្តសញ្ញាណរបស់យើងជាគ្រីស្តបរិស័ទខ្មែរ”។ អត្តសញ្ញាណរបស់យើងជាគ្រីស្តបរិស័ទមានន័យដូចម្តេច? អត្តសញ្ញាណមានន័យថាយើងមានលក្ខខណ្ឌមួយយ៉ាងពិសេស ដែលណែនាំឱ្យបងប្អូនឯទៀតៗអាចមើលឃើញថា អ្នកនោះជាគ្រីស្តបរិស័ទមួយរូប។ ដូច្នេះ ខ្ញុំចង់ឱ្យយើងគិតអំពីអត្តសញ្ញាណជាគ្រីស្តបរិស័ទ ដូចយើងបានស្តាប់នៅក្នុងអត្ថបទទី២ “យើងជាបុត្រធីតារបស់ព្រះជាម្ចាស់ យើងមានសិទ្ធិនៅក្នុងព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ ដើម្បីថ្លែងសំលេងថា ឱព្រះបិតាអើយ”។ យើងមានសិទ្ធិ ហៅព្រះជាម្ចាស់ដែលជាព្រះដ៏មានឬទ្ធានុភាពសព្វប្រការនៅស្ថានបរមសុខ ថាឱព្រះបិតា។ ដោយសារ នៅក្នុងអគ្គសញ្ញាជ្រមុជទឹក យើងបានទទួលឋានៈជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះនេះជាអត្តសញ្ញាណទីមួយរបស់យើង យើងជាកូនរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ អត្តសញ្ញាណទី២ យើងជាសមាជិកនៅក្នុងព្រះសហគមន៍ មានន័យថាយើងជាព្រះកាយព្រះគ្រីស្ត។ បងប្អូនដែលកំពុងអង្គុយនៅទីនេះ ជាផ្នែកមួយនៅក្នុងព្រះកាយព្រះគ្រីស្ត ពេលយើងបញ្ចូលភូមិភាគភ្នំពេញទាំងមូលយើងជាផ្នែកមួយធំជាង។ ប្រសិនបើ យើងបញ្ចូលព្រះសហគមន៍ទូទាំងពិភពលោកទាំងមូល យើងអាចមើលឃើញព្រះសហគមន៍កាតូលិកដែលមានរាប់រយលាននាក់ ដែលជាព្រះកាយព្រះគ្រីស្ត។ នេះជាអត្តសញ្ញាណមួយយ៉ាងពិសេស នៅក្នុងព្រះសហគមន៍យើងជាប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនប្រជាជនដ៏វិសុទ្ធធម្មតាទេ យើងជាព្រះកាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ បន្តិចទៀត នៅពេលយើងទទួលអគ្គសញ្ញាព្រះកាយព្រះគ្រីស្ត នៅក្នុងពិធីបុណ្យអភិបូជានេះ យើងយល់ថាពិតមែនយើងជាក្រុមគ្រួសារតែមួយនៅក្នុងព្រះសហគមន៍។ យើងជាបងប្អូនគ្នានៅក្នុងព្រះសហគមន៍ ដែលភ្ជាប់ដោយសារព្រះយេស៊ូគ្រីស្តផ្ទាល់ ដែលចូលនៅក្នុងខ្លួនរបស់យើងពីថ្ងៃដែលយើងបានទទួលពិធីជ្រមុជទឹក។ ជារៀងរាល់ពេល ដែលយើងទទួលព្រះកាយព្រះគ្រីស្ត ណែនាំឱ្យយើងយល់ថាអត្តសញ្ញាណរបស់យើងគឺព្រះកាយគ្រីស្ត ព្រះសហគមន៍ យើងជាគ្រួសារតែមួយ។ អត្តសញ្ញាណទី៣ ជាពិសេសថ្ងៃនេះដែលយើងទទួលព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ ណែនាំឱ្យយើងយល់ថាយើងជាព្រះដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ យើងជាព្រះវិហារដ៏វិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ យើងមិនមែនជាមនុស្សម្នាក់ធម្មតាទេ។ ពេលយើងនិយាយអំពីព្រះវិហារ យើងដឹងថាយើងរៀងៗខ្លួនយើងជាព្រះវិហារដ៏តូចមួយ ដែលពោរពេញដោយជីវិតនៅក្នុងព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ។ ព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ ណែនាំឱ្យយើងមានសេចក្តីក្លាហានដើម្បីរស់នៅក្នុងសង្គមបច្ចុប្បន្ននេះ ដើម្បីធ្វើជាសាក្សីអំពីអត្តសញ្ញាណរបស់យើងជាគ្រីស្តបរិស័ទ។ ខ្ញុំជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ខ្ញុំជាព្រះកាយព្រះគ្រីស្ត មានន័យថានៅក្នុងព្រះសហគមន៍ខ្ញុំជាគ្រួសារតែមួយ។ ខ្ញុំជាព្រះដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ មានន័យថាជីវិតរបស់ខ្ញុំ រូបកាយរបស់ខ្ញុំ ជារូបកាយនិងជីវិតដ៏សក្ការៈ។ ដោយសារ យើងមានវត្តមានរបស់ព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធនៅក្នុងខ្លួនយើង យើងខុសពីគេដោយសារយើងមានព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ ដែលណែនាំឱ្យយើងរស់នៅសព្វថ្ងៃជាគ្រីស្តបរិស័ទដ៏ពិតប្រាកដ។ ប៉ុន្តែ ពេលយើងនិយាយដូច្នេះហើយ តើនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងប្រចាំយើងធ្វើដូចម្តេច ដើម្បីរស់នៅជាគ្រីស្តបរិស័ទខ្មែរយ៉ាងពិតប្រាកដ? បន្តិចទៀតខ្ញុំឱ្យព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ នៅពេលនោះយើងទទួលព្រះអំណោយទាន៧ សញ្ញាទាំង៧នេះជាសញ្ញាសម្គាល់នៃវិញ្ញាណដែលយើងទទួលនៅក្នុងខ្លួនយើង និងណែនាំឱ្យយើងរស់នៅយ៉ាងសមរម្យជាប្រចាំថ្ងៃ នៅក្នុងជីវិតជាគ្រីស្តបរិស័ទដ៏ពិតប្រាកដ។ ខ្ញុំរំលឹកព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធណែនាំឱ្យយើងមានប្រាជ្ញាឈ្លាសវៃ ព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធណែនាំឱ្យយើងដឹងខុសដឹងត្រូវ ព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធណែនាំឱ្យយើងដឹងសេចក្ដីពិត ព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធណែនាំឱ្យយើងមានយោបល់ល្អ ព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធណែនាំឱ្យយើងមានសេចក្ដីក្លាហាន។ ទាំង៥ចំណុចនេះ ណែនាំឱ្យយើងនឹកឃើញដល់ការអប់រំរបស់ព្រះពុទ្ធ ឱ្យយើងមានរបៀបវិនិច្ឆ័យយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ឱ្យយើងមានរបៀបមើលឃើញយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ឱ្យយើងមានរបៀបនិយាយយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ឱ្យយើងមានរបៀបស្តាប់យ៉ាងត្រឹមត្រូវ។ ដូច្នេះ យើងអាចនិយាយថាប្រហែលគ្នា តើមូលហេតុអ្វីខ្ញុំជាគ្រីស្តបរិស័ទ ប្រសិនបើរស់នៅក្នុងពុទ្ធសាសនាដូចគ្នា? យើងធ្លាប់លឺច្រើនដងថា សាសនានីមួយៗណែនាំឱ្យយើងជាមនុស្សល្អ រស់នៅក្នុងសង្គមយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ជាមនុស្សដែលណែនាំឱ្យអ្នកដទៃមានសេចក្តីសុខសាន្តពិតមែន។ ប៉ុន្តែអត្តសញ្ញាណរបស់យើងជាគ្រីស្តបរិស័ទកាតូលិក យើងជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះជាម្ចាស់ យើងជាព្រះសហគមន៍គ្រួសារតែមួយ យើងជាព្រះដំណាក់របស់ព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើយើងថែមអំណោយទាន២ថែមទៀត ព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធណែនាំឱ្យយើងប្រព្រឹត្តតាមការណែនាំរបស់ព្រះវិញ្ញាណ ព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធណែនាំឱ្យយើងគោរពកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់តែមួយព្រះអង្គគត់។ នេះជាអត្តសញ្ញាណរបស់យើងប្លែកដែរ មានន័យថានៅពេលយើងជាគ្រីស្តបរិស័ទយើងមិនតែធ្វើតាមការអប់រំទូទៅមួយ យើងមិនតែធ្វើតាមសីលធម៌មួយ យើងមិនតែធ្វើតាមច្បាប់មួយ។ ប៉ុន្តែ យើងរស់នៅក្នុងព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ ដែលណែនាំឱ្យយើងទៅជាមនុស្សម្នាក់ ពោរពេញដោយអំណរសប្បាយ សេចក្ដីស្រឡាញ់ ជំនឿរឹងមាំ ចិត្តស្លូតបូត ចិត្តបរិសុទ្ធ ចិត្តលើកលែងទោសឱ្យ ចិត្តអត់ធ្មត់ ដើម្បីឱ្យយើងរស់នៅយ៉ាងត្រឹមត្រូវនៅក្នុងសង្គមបច្ចុប្បន្ននេះ។ ដោយយើងទទួលព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធបំភ្លឺយើងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ នៅពេលយើងស្តាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ យើងដឹងថាយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេចដើម្បីទៅជាគ្រីស្តបរិស័ទ។ ថ្មីៗនេះ យើងបានស្តាប់ច្រើន នៅពេលគេទះកំផ្លៀងយើងម្ខាង យើងទុកឱ្យគេទះម្ខាងទៀត ដោយយើងមិនត្រូវការសងសឹកគេវិញទេ។ យើងត្រូវស្រឡាញ់សត្រូវរបស់យើង នេះជារបៀបដែលព្រះយេស៊ូបានអប់រំយើង រហូតដល់ព្រះយេស៊ូបានណែនាំឱ្យយើងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដូចព្រះយេស៊ូផ្ទាល់ដែលស្រឡាញ់យើង។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើយើងពិចារណាអំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូណែនាំយើង យើងនឹងមើលឃើញអត្តសញ្ញាណរបស់យើង។ ដល់កំពូល គឺព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធណែនាំឱ្យយើងស្គាល់និងគោរពកោតខ្លាចព្រះបិតា នេះជាជីវិតរបស់យើង។ មិនមែនខ្លាចនៅក្នុងអត្ថន័យភ័យ ប៉ុន្តែខ្លាចនៅក្នុងអត្ថន័យថា យើងជាកូនរបស់ព្រះជាម្ចាស់យើងត្រូវតែគោរពគ្រប់ពេលវេលា។ យើងមិនមែនជាគ្រីស្តបរិស័ទនៅពេលយើងចូលអធិដ្ឋាន យើងមិនមែនជាគ្រីស្តបរិស័ទដោយសារថ្ងៃនេះលោកឪពុកណែនាំឱ្យយើងបានទទួលអគ្គសញ្ញាលាបថ្ងាស យើងជាគ្រីស្តបរិស័ទគ្រប់ពេលវេលា។ យើងត្រូវការគិតពិចារណា ដោយសារយើងរស់នៅក្នុងភូមិខ្មែរពាក់កណ្តាលវាលស្រែ យើងរស់នៅជាប់ជាមួយពុទ្ធសាសនា។ ដូច្នេះ នៅក្នុងជីវិតខ្ញុំជាគ្រីស្តបរិស័ទ តើខ្ញុំបង្ហាញរបៀបខ្ញុំដូចម្តេច? ខ្ញុំធ្វើជាមេម្ស៉ៅនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំដូចម្តេច? ខ្ញុំជាពន្លឺនិងអំបិលនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ និងជីវិតរបស់បងប្អូនឯទៀតៗដូចម្តេច? នេះជាសំណួរដែលយើងត្រូវការគិតពិចារណា។ ថ្ងៃនេះ ដែលយើងទទួលព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ ខ្ញុំជឿថាព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធណែនាំឱ្យយើងយល់ យើងធ្វើដូចម្តេចដើម្បីទៅជាគ្រីស្តបរិស័ទសកម្ម។ នៅទីនេះ មានច្រើនដែលយើងធ្វើការតាមសាលា តាមសិល្បៈ ធ្វើការនៅមណ្ឌលសុខសាន្តជាមួយកូនមានពិការភាព ធ្វើការនៅក្នុងមណ្ឌលសិប្បកម្ម…។ គ្រប់កន្លែងដែលយើងធ្វើការ ជាកន្លែងសង្គមធម្មតា ប៉ុន្តែរបៀបដែលយើងដឹកនាំ របៀបដែលយើងរស់នៅ ត្រូវទៅជារបៀបប្លែក។ ប្លែកនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលណែនាំឱ្យយើងចាប់អារម្មណ៍អំពីមនុស្សទាំងអស់ ប៉ុន្តែមិនមែនមនុស្សទាំងអស់ទូទៅ អំពីមនុស្សរៀងៗខ្លួន ម្នាក់ៗ។ ម្សិលមិញ យើងបានប្រមូលកូនក្មេង៥០០នាក់ នៅក្នុងឱកាសទិវាសិទ្ធិកុមារអន្តរជាតិ យើងបានរំលឹកដល់កូនក្មេងថា កូនក្មេងម្នាក់មានសិទ្ធិដើម្បីអនាគតភ្លឺស្វាង។ មិនមែនកូនក្មេងទូទៅ ដោយសារពេលយើងនិយាយទូទៅ មានខ្លះជោគជ័យ មានខ្លះបរាជ័យ មានខ្លះទៅមុខ មានខ្លះគេគាំង។ នៅក្នុងសាលារៀនរបស់យើងក៏ដូចគ្នាដែរ មានកូនក្មេងខ្លះទៅមុខ មានកូនក្មេងខ្លះស្ទើរ ប្រសិនបើយើងអប់រំទូទៅ យើងចេះតែឱ្យអ្នកជោគជ័យទៅមុខទៀត អ្នកស្ទើរយើងបណ្តេញគេ។ នេះខុសពីទស្សនៈរបស់យើងជាគ្រីស្តបរិស័ទ គឺចាប់អារម្មណ៍អំពីមនុស្សម្នាក់ពីក្មេងមត្តេយ្យដល់សកលវិទ្យាល័យ។ អំពីយុវជនយុវនារីម្នាក់ៗ អំពីលោកតាលោកយាយម្នាក់ បងប្អូនម្នាក់ ដើម្បីមើលឃើញតើអ្នកនោះត្រូវការអ្វីខ្លះដើម្បីឱ្យគាត់ជោគជ័យនៅក្នុងជីវិតផ្ទាល់ខ្លួន។ ដោយសារ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានអំណោយទានឱ្យយើងរៀងៗខ្លួន មានខ្លះបានច្រើន មានខ្លះបានតិច ប៉ុន្តែឥតមានម្នាក់ដែលមានអំណោយទានស្មើនឹងសូន្យ។ មានតែអ្នកខ្ជិល ដែលមិនចេះមើលអំណោយទានផ្ទាល់ខ្លួនដែលធ្លាក់ដល់សូន្យ។ នៅមុនពេលម្ចាស់ចេញធ្វើដំណើរឆ្ងាយ គាត់បានហៅអ្នកបម្រើរបស់គាត់
អភិបូជាបុណ្យព្រះហឫទ័យមេត្តាករុណារបស់ព្រះយេស៊ូ
ធ្វើនៅព្រះសហគមន៍ព្រះហឫទ័យដ៏សប្បុរសរបស់ព្រះយេស៊ូ ព្រែកតាទែន ភ្នំពេញខាងជើង ថ្ងៃទី២៤ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០២២ “មានចិត្តកតញ្ញូចំពោះព្រះបិតា” អត្ថបទទី១៖ អេសេគីអែល ៣៤,១១-១៦យើងនឹងប្រមូលចៀមរបស់យើងពីគ្រប់កន្លែងដែលវាខ្ចាត់ខ្ចាយទៅ។ អគ ៣៤,១២អត្ថបទទី២៖ រ៉ូម ៥,៥ខ-១១ព្រះគ្រីស្ដបានសោយទិវង្គតសម្រាប់មនុស្សដែលមិនគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះអង្គ។ រម ៥,៦ដំណឹងល្អ៖ លូកា ១៥,៣-៧គាត់មុខជាទុកចៀមកៅសិបប្រាំបួនចោលនៅទីវាល ហើយទៅតាមរកចៀមដែលបាត់នោះ។ លក ១៥,៤ បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ ថ្ងៃនេះ ដែលយើងគោរពព្រះបេះដូងរបស់ព្រះយេស៊ូ ណែនាំឱ្យយើងនឹកឃើញដល់ព្រះហឫទ័យស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សលោក។ តាមពិត ព្រះបិតារបស់យើងស្រឡាញ់យើងខ្លាំងណាស់ ហេតុនេះហើយព្រះបិតាបានចាត់ឱ្យព្រះយេស៊ូយាងមក ដើម្បីធ្វើដំណើរជាមួយយើងទាំងអស់ ដើម្បីណែនាំឱ្យយើងមើលឃើញយ៉ាងជាក់ស្តែងអំពីរបៀបដែលព្រះបិតាស្រឡាញ់យើង។ ថ្ងៃនេះ យើងបានឃើញរូបព្រះយេស៊ូដែលបើកព្រះហស្ត(ដៃ)យ៉ាងទូលំទូលាយ ដើម្បីទទួលស្វាគមន៍យើងទាំងអស់គ្នា។ នៅពាក់កណ្ដាលទ្រូងរបស់ព្រះយេស៊ូយើងឃើញព្រះបេះដូង បេះដូងជាសញ្ញានៃសេចក្ដីស្រឡាញ់។ នៅពេលយើងចង់និយាយអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ យើងគូសបេះដូងយ៉ាងធំ នេះជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ពេញលក្ខណៈដែលយើងមើលឃើញថ្ងៃនេះ។ នៅពេលយើងនឹកឃើញដល់ព្រះយេស៊ូ យើងត្រូវការនឹកដល់ព្រះបិតា ថ្ងៃនេះព្រះយេស៊ូមានពាក្យប្រស្នាមួយដើម្បីណែនាំឱ្យយើងមើលឃើញ អំពីរបៀបដែលព្រះបិតាស្រឡាញ់យើង។ នៅពេលនោះ យើងមានឧទាហរណ៍មួយយ៉ាងជាក់ស្ដែង ដូចយើងទាំងអស់គ្នាយើងជាហ្វូងចៀមមួយ យើងជាប្រជាជនរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះបិតានៅពេលបាត់ម្នាក់ ព្រះអង្គព្រួយបារម្ភមែនទែន និងបានយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងជាក់ស្តែង ដោយខិតខំរត់តាមកូនដែលបាត់ រត់តាមមនុស្សម្នាក់ដែលវង្វេងផ្លូវ។ នេះជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ពេញលក្ខណៈ ព្រះបិតាស្រឡាញ់យើងដោយសារព្រះអង្គបានបង្កើតយើង ព្រះបិតាបានប្រទានជីវិតឱ្យយើង។ ព្រះបិតាស្រឡាញ់យើងម្នាក់ ដូចជាកូនបង្កើតរបស់ព្រះអង្គ នៅពេលយើងទទួលអគ្គសញ្ញាជ្រមុជទឹកយើងទៅជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលព្រះជាម្ចាស់មានសម្រាប់យើង គឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ស្ថិតស្ថេរមិនខ្វះអ្វីសោះ។ ព្រះបិតាបានបង្កើតយើង នៅពេលបាត់កូនម្នាក់ព្រះបិតាមានព្រះហឫទ័យព្រួយបារម្ភ ហើយតាមស្វែងរក។ ប៉ុន្តែ មិនមែនដើម្បីស្តីឱ្យ ឬពិន័យ គឺដើម្បីទទួលស្វាគមន៍សាជាថ្មី ដើម្បីលើកលែងទោសឱ្យ ដើម្បីបង្ហាញអំពីអំណរសប្បាយ។ ដោយសារ កូនដែលបាត់បានរកឃើញវិញហើយ ដូច្នេះមានអំណរសប្បាយនៅស្ថានបរមសុខ ពេលមានម្នាក់ត្រលប់មកវិញ។ នៅក្នុងព្រះសហគមន៍របស់យើង យើងមានគ្នាតិច ជួនកាលយើងខ្ចាត់ខ្ចាយទៅនេះទៅនោះ ប៉ុន្តែនៅពេលលោកឪពុកបានរកឃើញកូនត្រលប់មកវិញលោកសប្បាយចិត្តណាស់ តែកូនមិនអាចមកវិញទេប្រសិនបើលោកឪពុកមិនទៅតាមរកគេ។ ថ្ងៃនេះ យើងបានប្រមូលគ្នាយ៉ាងច្រើនយើងមានអំណរសប្បាយ ប៉ុន្តែប្រហែលមានកូនយើងមួយចំនួនទៅឆ្ងាយ។ ដូច្នេះ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវការសហការគ្នា ដើម្បីបង្ហាញអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះបិតាដល់បងប្អូនឯទៀតៗ។ យើងជាកូនខ្មែរ យើងត្រូវការមានចិត្តកតញ្ញូចំពោះឪពុកម្តាយ ចំពោះលោកគ្រូអ្នកគ្រូ ចំពោះអស់អ្នកដែលបានជួយយើង។ ប៉ុន្តែ សម្រាប់យើងដែលជាគ្រីស្តបរិស័ទ យើងត្រូវការមានចិត្តកតញ្ញូចំពោះព្រះបិតា ជួនកាលយើងភ្លេច។ តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេចនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ដើម្បីមានចិត្តកតញ្ញូដល់ព្រះជាម្ចាស់? ថ្ងៃនេះ ដែលយើងគោរពព្រះបេះដូងរបស់ព្រះយេស៊ូ ថ្ងៃនេះយើងនឹកឃើញដល់សេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងធំធេងរបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈព្រះយេស៊ូ។ ជាពេលវេលា ដើម្បីនឹកឃើញដែរ តើខ្ញុំត្រូវធ្វើដូចម្ដេច ដើម្បីធ្វើជាកូនកតញ្ញូចំពោះព្រះបិតា? ដើម្បីធ្វើជាកូនកតញ្ញូរបស់ព្រះបិតា គឺទីមួយឱ្យយើងចេះស្រឡាញ់ព្រះបិតា ចេះអធិដ្ឋាន ចេះស្ដាប់ព្រះន្ទូល ចេះនឹកឃើញព្រះបិតាគ្រប់ពេលវេលាពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ។ ទីពីរ ឱ្យយើងយកចិត្តទុកដាក់ជាមួយបងប្អូនឯទៀតៗ កុំឱ្យយើងភ្លេចនេះយើងធ្លាប់និយាយច្រើនដង “សូមស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកដូចព្រះយេស៊ូបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នា”។ ប៉ុន្តែ នេះមិនមែនជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូដែលយើងគ្រាន់តែស្តាប់ហើយមិនអនុវត្ត ឱ្យយើងអនុវត្តយ៉ាងជាក់ស្តែង ដើម្បីបង្ហាញអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលយើងមានចំពោះព្រះបិតា។ ដូច្នេះ ចិត្តកតញ្ញូរបស់យើងអាចមានអត្ថន័យដ៏ពេញលក្ខណៈ នៅពេលយើងយកចិត្តទុកដាក់ស្រឡាញ់បងប្អូនរបស់យើង។ ខ្ញុំជឿងថា នៅក្នុងតំបន់ព្រែកតាទែននេះយើងមានកន្លែងច្រើនដើម្បីបង្ហាញធម៌មេត្តាករុណាដល់បងប្អូនទាំងឡាយ។ ថ្ងៃនេះ យើងមានកូនក្មេងដែលមកច្រើនតាមរយៈសាលាមត្តេយ្យ និងតាមរយៈបងប្អូននៅក្នុងភូមិដែរ។ នេះជាសញ្ញាសម្គាល់ដែលយើងជាគ្រួសារតែមួយ ដែលចេះស្វាគមន៍គ្នាទៅវិញទៅមកនៅក្នុងព្រះនាមរបស់ព្រះយេស៊ូ ដែលស្រឡាញ់យើងជានិច្ច។ នៅក្នុងព្រះនាមរបស់ព្រះយេស៊ូ ដែលបានត្រាស់ហៅយើងឱ្យយើងទៅជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅក្នុងព្រះនាមរបស់ព្រះយេស៊ូ ដែលយើងត្រូវតែបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ យើងអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានណែនាំឱ្យយើងជួបជុំគ្នាជាមហាគ្រួសារនៅក្នុងអង្គព្រះគ្រីស្ត ឱ្យយើងនឹកឃើញ តើខ្ញុំជាគ្រីស្តបរិស័ទមួយរូប ខ្ញុំធ្វើដូចម្តេចដើម្បីមានចិត្តកតញ្ញូជានិច្ចចំពោះព្រះបិតា និងចំពោះបងប្អូនឯទៀតៗ?។ អាម៉ែន៕ + លោកអភិបាល អូលីវីយ៉េ ជ្មីតហស្លេ អភិបាលព្រះសហគមន៍កាតូលិកកម្ពុជា ភូមិភាគភ្នំពេញ
អភិបូជាអគ្គសញ្ញាលាបថ្ងាស ធ្វើនៅព្រះសហគមន៍កោះនរា មេគង្គ ថ្ងៃទី១២ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០២២
អត្ថបទទី១៖ សុភាសិត ៨,២២-៣១ខ្ញុំជាមេជាងជួយធ្វើការព្រះអង្គ។ សុភ ៨,៣០អត្ថបទទី២៖ រ៉ូម ៥,១-៥ការអត់ធ្មត់នាំឲ្យយើងចេះស៊ូទ្រាំ ហើយការស៊ូទ្រាំនាំឲ្យយើងមានសេចក្ដីសង្ឃឹម។ រម ៥,៤ដំណឹងល្អ៖ យ៉ូហាន ១៦,១២-១៥ខ្ញុំមានសេចក្ដីឯទៀតៗជាច្រើន ដែលត្រូវនិយាយប្រាប់អ្នករាល់គ្នា។ យហ ១៦,១២ “ស្វាគមន៍ ចែករំលែក និងបម្រើ” បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ ថ្ងៃនេះ ព្រះសហគមន៍ណែនាំឱ្យយើងគោរពបុណ្យលើកតម្កើងព្រះត្រៃឯក នេះជាពេលវេលាមួយដ៏ពិសេសដើម្បីឱ្យយើងចូលនៅក្នុងព្រះជន្មរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងជីវិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ យើងជាគ្រីស្តបរិស័ទ យើងជាប់ជាមួយព្រះជាម្ចាស់ដែលជាព្រះបិតា ព្រះបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ។ ប្រសិនបើប្អូនចាំ សញ្ញាដែលយើងបានទទួលពីឪពុកម្តាយមុនគេបង្អស់ គឺគូសសញ្ញាឈើឆ្កាង ប្រហែលមុនយើងរៀនធម៌បពិត្រព្រះនាងម៉ារី មុនយើងរៀនធម៌ឱព្រះបិតា យើងត្រូវតែចូលនៅក្នុងការអធិដ្ឋានរបស់យើង ដោយគូសសញ្ញាឈើឆ្កាង (ដោយព្រះនាមព្រះបិតា ព្រះបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ)។ ជួនកាលយើងចេះតែគូសដូចជាទម្លាប់ ប៉ុន្តែនៅពេលយើងគូសសញ្ញាឈើឆ្កាងយើងមិនតែនឹកឃើញដល់ព្រះយេស៊ូដែលសោយទិវង្គត យើងនិយាយថា “ដោយព្រះនាមព្រះបិតា ព្រះបុតា និងព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ”។ ដូច្នេះ ទោះបីយើងមិនសូវគិតវែងឆ្ងាយ យើងមិនសូវដឹងខ្លួន ប៉ុន្តែតាមពិតនៅពេលហ្នឹងយើងកំពុងប្រកាសថា “ខ្ញុំជាគ្រីស្តបរិស័ទ ខ្ញុំជឿលើព្រះជាម្ចាស់តែមួយព្រះអង្គគត់ ដែលមានព្រះបិតា ព្រះបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ” ជាបីអង្គនៅក្នុងមួយអង្គ។ ព្រះជាម្ចាស់មានតែមួយព្រះអង្គ ដែលស្រឡាញ់យើងយ៉ាងខ្លាំងណាស់ ព្រះអង្គបានឃើញប៉ុន្មានដងយើងវង្វេងផ្លូវ ប៉ុន្មានដងយើងមិនដឹងខ្លួន។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតយើងជាបុរសជាស្ត្រី ឱ្យយើងមានសេចក្តីសុខ មានសុភមង្គល ឱ្យមានការរីកចម្រើននៅក្នុងខ្លួនរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ ប៉ុន្មានដងយើងដើរខុសផ្លូវ វង្វេងភ្លេចព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃការសង្រ្គោះយើងបានឃើញអស់ហើយ អាដាំ អេវ៉ា កាអ៊ិន អាបិល។ ក្រោយមក មានលោកណូអេដែលខិតខំសង្រ្គោះមនុស្សលោក ដោយសារមនុស្សលោកវង្វេងអស់ហើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់មានព្រះហឫទ័យអត់ធ្មត់ជាមួយយើង ព្រះជាម្ចាស់បានចាត់ព្រះបុត្រាគឺព្រះយេស៊ូផ្ទាល់ ឱ្យយាងមកដើម្បីធ្វើដំណើរជាមួយមនុស្សលោក ដើម្បីណែនាំឱ្យយើងចូលនៅក្នុងជីវិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ថែមទៀត។ ថ្ងៃនេះ យើងបានស្តាប់នៅពេលព្រះយេស៊ូបានយាងឡើងស្ថានបរមសុខ យើងថាយើងវង្វេងទៀតដោយសារយើងអស់ព្រះយេស៊ូម្តងទៀត។ ប៉ុន្តែ ផ្ទុយទៅវិញព្រះយេស៊ូបានប្រទានព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធដើម្បីឱ្យយើងធ្វើដំណើរតទៅទៀត ដោយយើងស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ថែមទៀត ដោយយើងមានកម្លាំងថែមទៀត។ យើងពោរពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមកពីព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីឱ្យយើងជាគ្រីស្តបរិស័ទនៅពេលយើងបានទទួលពិធីជ្រមុជទឹក លោកឪពុកបាននិយាយថា “ខ្ញុំជ្រមុជទឹកកូននៅក្នុងនាមព្រះបិតា ព្រះបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ”។ យើងពោរពេញដោយកម្លាំងនៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់ ថ្ងៃនេះដែលយើងទទួលព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ គឺយើងមានកម្លាំងថែមទៀត ដើម្បីឱ្យយើងទៅជាគ្រីស្តបរិស័ទរឹងមាំនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ គ្រីស្តបរិស័ទដែលរឹងមាំ ជាគ្រីស្តបរិស័ទដែលពោរពេញដោយសេចក្តីសង្ឃឹម។ ម្សិលមិញ នៅតាំងគោកយើងបានគោរពមរណៈសាក្សី មានន័យថាគោរពគ្រីស្តបរិស័ទមួយចំនួន ដូចជាលោក ឆ្មារ សាឡាស់ លោក ឆ្មារ សាឡឹម បងស្រីនិងគ្រីស្តបរិស័ទមួយចំនួន ដែលបានលះបង់ចោលសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំបាននិយាយទៅគ្រីស្តបរិស័ទថា មើលទៅ យើងបានធ្វើដំណើររយៈពេល២ឆ្នាំនៅក្នុងបញ្ហាកូវីដ-១៩ ប៉ុន្មានដងយើងបាត់សេចក្តីសង្ឃឹមយើង យើងចូលព្រះវិហារមិនបាន យើងមានទុក្ខលំបាកនៅក្នុងការរកស៊ី។ ដូច្នេះ យើងបានជួបទុក្ខលំបាកច្រើននៅក្នុងរយៈពេល២ឆ្នាំកន្លងមក ប៉ុន្តែទោះបីយើងមានទុក្ខលំបាកក៏ដោយ ពេលយើងមើលឃើញមរណៈសាក្សីរបស់យើង នៅក្នុងសម័យប៉ុលពតដែលសម្លាប់ប្រជាជនជាង២លាននាក់។ នៅពេលនោះ យើងត្រូវតែនឹកឃើញដល់ទុក្ខលំបាកយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ម្ហូបអាហារក៏មិនគ្រប់គ្រាន់ គ្មានសិទ្ធិសេរីភាព ធ្វើការងារធ្ងន់ គ្មានមន្ទីរពេទ្យដើម្បីព្យាបាលជំងឺ គ្មានសាលារៀន… គ្មានអ្វីដែលណែនាំឱ្យមនុស្សយើងមានសេចក្តីសុខសោះ។ ប៉ុន្តែ បានឆ្លងផុតរហូតដល់សព្វថ្ងៃព្រះសហគមន៍របស់យើងនៅមានជីវិត ដោយសារយើងជាគ្រីស្តបរិស័ទ យើងពោរពេញដោយសេចក្ដីសង្ឃឹម។ ថ្ងៃនេះ យើងបានស្តាប់នៅក្នុងអត្ថបទទី២ “ព្រោះតែព្រះគ្រីស្ត និងដោយសារជំនឿ យើងមានមាគ៌ាចូលទៅកាន់ជីវិតថ្មី ហើយយើងក៏ស្ថិតនៅក្នុងជីវិតថ្មីនេះទាំងភ្ជាប់ខ្លួនយ៉ាងខ្ពស់មុខ ដោយសង្ឃឹមថានឹងបានទទួលសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះជាម្ចាស់”។ នេះជាបទពិសោធន៍របស់មរណៈសាក្សីយើង ទោះបីពិបាកក៏ដោយ ទោះបីអស់សង្ឃឹមក៏ដោយ គេដឹងថាគេមានសេចក្ដីសង្ឃឹម។ មិនមែនគេមានសេចក្តីសង្ឃឹមដោយសារអាចរកស៊ីបាន មិនមែនគេមានសេចក្តីសង្ឃឹមដោយសារអាចដើរទៅណាក៏បាន។ មានសេចក្តីសង្ឃឹម ដោយសារបានទទួលសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ យើងជាគ្រីស្តបរិស័ទនៅក្នុងសម័យដែលមានសុខសន្តិភាព ប៉ុន្តែជួនកាលណែនាំឱ្យយើងភ្លេចគោលដៅនៃជីវិតរបស់យើង។ សេចក្តីសុខសាន្តសម្រាប់យើងជាគ្រីស្តបរិស័ទ មិនមែនតែយើងរកស៊ីបាន យើងដើរលេងបាន យើងមានម្ហូបអាហារគ្រប់គ្រាន់ មានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើន។ សេចក្តីសុខសាន្តរបស់យើង គឺយើងដឹងថាយើងមានព្រះជាម្ចាស់ដែលស្រឡាញ់យើង យើងដឹងថាយើងមានផ្លូវនៅថ្ងៃអានាគតនៅស្ថានបរមសុខ ដែលមានព្រះជាម្ចាស់ទទួលស្វាគមន៍យើង។ យើងដឹងថា យើងមានសមត្ថភាពដើម្បីស្រឡាញ់បងប្អូនឯទៀតៗ នេះជាសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើង។ លោកប៉ូលបាននិយាយថា “ពិតមែន យើងរងទុក្ខវេទនា យើងរងទុក្ខលំបាក ក៏ប៉ុន្តែទុក្ខវេទនាណែនាំឱ្យយើងចេះអត់ធ្មត់ ការអត់ធ្មត់ណែនាំឱ្យយើងចេះស៊ូទ្រាំ ការស៊ូទ្រាំណែនាំឱ្យយើងមានសេចក្តីសង្ឃឹម”។ នេះជាជីវិតរបស់មរណៈសាក្សីពីដើម វេទនាប៉ុន្តែអត់ធ្មត់ អត់ធ្មត់ណែនាំឱ្យចេះតស៊ូ តស៊ូណែនាំឱ្យមានសេចក្ដីសង្ឃឹមដើម្បីទៅមុខ ដោយដឹងថាអនាគតរបស់យើងគឺព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់។ ខ្ញុំមិនដឹងថា នៅក្នុងពេលវេលាដែលមានជំងឺកូវីដ-១៩រាតត្បាត តើបងប្អូនបានគិតអំពីអ្វី? ជួនកាលយើងមើលមិនឃើញអនាគត បើកព្រំដែនហើយបិទវិញ បើកផ្សារហើយបិទវិញ។ ដូច្នេះ ប៉ុន្មានខែកន្លងមកយើងវង្វេងអស់ហើយ យើងមិនដឹងថាអនាគតរបស់យើងទៅណា ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងគិតពិចារណាយើងជាគ្រីស្តបរិស័ទ អនាគតយើងនៅមាន។ ជាអនាគតស្ថិតស្ថេរ សិរីរុងរឿងរួមជាមួយព្រះជាម្ចាស់ នេះជាសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងដែលយើងបានទទួល។ បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ តើយើងធ្វើដូចម្តេចដើម្បីថែរក្សាសេចក្តីសង្ឃឹមនេះ? ថ្ងៃនេះយើងមានប្អូនៗ៤៥នាក់នឹងទទួលព្រះអំណោយទានដែលមកពីព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ។ ព្រះអំណោយទាននេះរួមមាន៖ មានប្រាជ្ញាឈ្លាសវៃ ចេះពិចារណាដឹងខុសដឹងត្រូវ ដឹងសេចក្តីពិត មានយោបល់ល្អ មានសេចក្តីអង់អាច (សេចក្តីក្លាហាន) ប្រព្រឹត្តតាមការណែនាំរបស់ព្រះវិញ្ញាណ គោរពកោតខ្លាចព្រះបិតា។ នេះជាព្រះអំណោយទានទាំង៧ដែលយើងទទួលថ្ងៃនេះ ប្រាជ្ញាឈ្លាសវៃ ដឹងខុសដឹងត្រូវ ដឹងសេចក្ដីពិត មានយោបល់ល្អ មានចិត្តក្លាហាន ប្រព្រឹត្តិតាមការណែនាំរបស់ព្រះវិញ្ញាណ និងគោរពកោតខ្លាចព្រះបិតា។ អំណោយទាននេះ មិននិយាយអំពីការរកស៊ីបាន ដើរកំសាន្តបាន គឺនិយាយអំពីអ្វីដែលសំខាន់បំផុតសម្រាប់ជីវិតរបស់យើង។ ហេតុនេះហើយ នៅក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ ទោះបីពិបាកក៏ដោយ ទោះបីយើងរស់នៅយ៉ាងស្រួលក៏ដោយ យើងដឹងថាយើងមានព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ។ ជាអំណោយទាន ដែលណែនាំឱ្យយើងឆ្លងផុតទុក្ខលំបាកទាំងអស់ ដូច្នេះពេលលោកប៉ូលនិយាយអំពី “ទុក្ខវេទនាណែនាំឱ្យយើងមានចិត្តអត់ធ្មត់ ចិត្តអត់ធ្មត់ណែនាំឱ្យយើងស៊ូទ្រាំ ស៊ូទ្រាំណែនាំឱ្យយើងមានសេចក្ដីសង្ឃឹម”។ យើងអាចធ្វើបាន ដោយសារយើងភ្ជាប់ជាមួយព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធដ៏ពិតប្រាកដ ដើម្បីរស់នៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ យើងត្រូវធ្វើដូចម្តេចដើម្បីទៅមុខ។ ថ្ងៃនេះ យើងគោរពព្រះត្រៃឯកដែលមានរូបមួយបង្ហាញអំពីលោកអប្រាហាំដែលទទួលភ្ញៀវ៣នាក់។ មានថ្ងៃមួយ លោកអប្រាហាំកំពុងអង្គុយនៅក្រោមដើមឈើ ហើយមានភ្ញៀវ៣នាក់មកសួរសុខទុក្ខគាត់ លោកអប្រាហាំបានរៀបចំជប់លៀងស្វាគមន៍ភ្ញៀវទាំង៣នាក់នោះ។ មុន៣នាក់នោះ ជាភ្ញៀវគាត់មិនដែលស្គាល់ចេញធ្វើដំណើរតទៅទៀត គេបានប្រាប់លោកអប្រាហាំថា “បន្តិចទៀតយាយសារានិងមានផ្ទៃពោះ”។ យាយសារាជាស្ត្រីចំណាស់មិនដែលមានកូនសោះ ណែនាំឱ្យយាយសារាមិនជឿ ប៉ុន្តែក្រោយមកកើតឡើងមែន។ គាត់មានផ្ទៃពោះ បង្កើតបានកូនម្នាក់ឈ្មោះអ៊ីសាក់ នេះជាដំណឹងល្អដែលភ្ញៀវទាំង៣នាក់នោះបានប្រាប់គាត់។ មិនមែនជាទេវទូតកាព្រីអែលដែលប្រាប់ដំណឹងល្អដូចព្រះនាងម៉ារី គឺ៣នាក់នេះ ដែលណែនាំឱ្យយើងយល់ថា នេះជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ គឺព្រះបិតា ព្រះបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ ដែលបានយាងមកជួបជាមួយលោកអប្រាហាំ។